Sylvia Visser

Een plasje ligt onder haar stoel op het Campo San Polo. Ze likt aan haar gelato, haar ijsje. Cioccolato e fragola zijn haar lievelingssmaken. Van Os schiet weer in de lach als hij kijkt naar de natte slierten die aan haar gezicht plakken.

Venetië zonder gondel kan natuurlijk niet. En hij wilde wel indruk op haar maken. Dus stapten ze voor veel te veel geld in zo’n bootje. De ultieme romantiek te midden van duizenden toeristen. Nou ja, ze verbeeldden zich maar gewoon dat ze met z’n tweeën waren. En de gondelier dan.
               Hij had verwacht dat de gondelier een welluidend ‘O sole mio’ zou inzetten. Zo gaat dat immers in de film. Maar veel meer dan een beetje gebrekkig Engels kwam er niet uit. Wat trouwens al een wonder is voor een Italiaan. Die zijn vaak nog erger dan de Fransen en de Duitsers. Een woord over de grens spreken ze niet. Ze denken dat hun land het centrum van het universum is en vinden dat iedereen maar hun taal moet leren.

Iemand moest het doen, dus Van Os ging staan in de gondel en haalde diep adem. Naar zijn beste kunnen rolden de noten over zijn lippen. Sylvia gierde het uit van het lachen. ‘Je zingt als een nachtegaal met een longontsteking.’ Mensen in andere gondels trokken hun wenkbrauwen op of schudden hun hoofd.
               Sylvia ging ook staan. ‘Wat ben ik toch gek op je, Joris van Os.’ Ze boog zich naar hem toe en kuste hem lang en teder. De duizenden toeristen verdwenen toen de nachtegaal niet meer zong. Ze streelde zijn gezicht en keek tussen haar wimpers door naar hem. De gondel deinde op en neer. Van Os boog iets voorover en abrupt werd hun kus onderbroken. Sylvia  verloor haar evenwicht en plonsde in het water onder de Rialtobrug.
               Zonder na te denken sprong Van Os achter zijn meisje aan. Hij moest haar redden. ‘Mama mia!’, riep de gondelier. ‘La prima volta.’ De man voer gewoon verder en liet de tortelduifjes in het water liggen. Venetië zonder gondel kon dus wel.