Sylvia Visser

schrijver, neerlandicus

Papa

Gedächtniskirche

verhaal

27 september 2020

Gelukkig was ze al eerder in Berlijn geweest. Ze kende Checkpoint Charlie, de controlepost uit de tijd dat alleen de vogels van West- naar Oost-Berlijn vlogen. Ze liep eerder over de Kurfürstendamm, die Wilhelm I liet aanleggen naar het voorbeeld van de Champs Elysées. Ze was onder de indruk geweest van de Berlijnse Muur. Ze had de wind gevoeld die er in de straten van Berlijn altijd is.

Moricz en zij hadden dit weekend maar een uurtje de tijd om Berlijn te bezichtigen. Veel te kort natuurlijk voor zo’n wereldstad. Hij stelde voor naar de Gedächtniskirche te gaan. Ze kon zich niet herinneren de kerk de vorige keer gezien te hebben. Ze was er vast langsgekomen maar ze had het niet geregistreerd. De Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche, gebouwd ter nagedachtenis aan Wilhelm I.

Ze vond het maar een vreemd gebouw om te zien door de beschadigingen uit de Tweede Wereldoorlog. Diep onder de indruk echter liep ze binnen door de achthoekige kerkzaal. Het blauwe glas-in-lood zorgde voor een mysterieus licht in de ruimte. Het Christusbeeld spreidde machtig zijn armen uit over de kerk. Het blauwe licht leek te willen zeggen dat zijn moeder over hem waakte. Over iedereen in de kerk waakte.

Moricz pakte haar hand vast en leidde haar naar de plek waar de kaarsjes brandden. Ze volgde hem graag. Ze kende hem pas een maand, maar ze zag een toekomst met hem wel voor zich. Een beetje prematuur maar ze hadden al gedroomd over kinderen van hen samen. Ze was smoorverliefd. Samen staken ze een kaarsje aan. Hij fluisterde: ‘Als je niet nog getrouwd was geweest, zou ik je nu hier ten huwelijk hebben gevraagd.’ Voor het eerst was ze blij dat ze nog steeds getrouwd was.

Lees ook:

Papa

De Telegraaf lag opengeslagen naast hem op de bank. Volgens veel mensen is alleen de financiële bijlage goed en de rest van de krant sensatiebelust. Mijn vader vond het een heerlijke krant; hij las hem veel liever dan dat saaie NRC. Het kon hem niks schelen wat andere mensen ervan vonden. Mijn vader trok zijn eigen plan.

Romantisch

‘Wat zijn je dromen voor de toekomst? Wat zijn je doelen? Wat wil je bereiken?’

‘Verder eigenlijk niks’, schrijft hij. ‘Gewoon waar we het net over hadden. Een leuke vrouw en kinderen. Vooral een leuke vrouw.’

Ze glimlacht. Gebrek aan ambitie; toch is dit echt een leuke man. Artistiek, creatief en hij wil nog kinderen ook. Zoals het een kunstenaar betaamt geen cent te makken maar dat interesseert haar niet. Ze heeft nog nooit voor iemand gekozen vanwege het geld. Als geen ander weet ze dat

Bidden

Samen met Lotje ren ik naar het huis van Liesbeth. Het staat twee huizen bij dat van ons vandaan. Grote bomen maken het er heel donker. Lotje gaat op haar tenen staan en drukt op de bel naast de eikenhouten voordeur. Ik had op platte voeten bij de bel gekund, maar Liesbeth is Lotje’s vriendinnetje. We wachten heel lang hij de voordeur. Gek dat er niemand komt; ik zag net door het raam dat ze aan tafel zitten.

Met ijs

Sylvia plaatste de glazen thee op haar dienblad. Zelf zou ze hebben gekozen voor koffie, maar dit was duidelijk een wat zweverig stel. Geen zwarte thee maar muntthee. Het zou nooit in Sylvia’s hoofd opkomen om dat te bestellen. Koffie dronk ze, goed sterk. Het was rustig in de zaak. De middagen vormden niet haar lievelingstijdstippen. Liever werkte ze ‘s avonds als het druk was en rumoerig. Als de mensen een borreltje dronken en uitgelaten waren.

Dit ruikt als mijn vagina

‘Te makkelijk en erg goedkoop. Maar het werkt. Onmiddellijk uitverkocht, de geurkaarsen die schijnbaar ruiken naar de kut van Gwyneth Paltrow.’
Marjolein maakt haar ogen groot. ‘Dit kan niet waar wezen! Wie koopt zoiets nou?’

Vrijdag de dertiende

‘Wat had je dan verwacht?’ Faith rolt met haar ogen.

‘Onzin. We hebben elkaar pas op de veertiende voor het eerst ontmoet.’
‘In real life ja, maar de virtuele ontmoeting heeft ook invloed. Kom op, vrijdag de dertiende is machtig.’
‘Ik geloof er niks van. Ik ben niet bijgelovig zoals jij.’ Nu rolt Destiny met haar ogen.

Stijlloos

Verbijsterd is ze. Vol ongeloof. Ze kan niet eens huilen. Hoe zit het ook alweer met die fases van rouwverwerking? Ontkenning, woede, onderhandelen, depressie, aanvaarding. Dit zal wel bij de eerste fase horen, bij de ontkenning. Het gaat een tijd duren voor Barbara dit een plekje kan geven.

Konijnen van de nacht

Mijmerend loopt ze over Île de la Cité. De Seine aan haar rechterhand, de Notre Dame voor haar. Onvoorstelbaar hoeveel geld er gestort is voor de restauratie. De kathedraal kan wel drie keer opnieuw opgebouwd worden. De brand is niet voor niets gebeurd, alles heeft een reden. De kerk hoeft zich geen zorgen meer te maken over de renovatie.

Leger aan schilders

Nog meer papieren wil de verhuurder hebben. Is het dan nooit genoeg? Ze moet wel moeite doen om dit huis te krijgen, zeg. Maar het is het meer dan waard. Prachtig huis, grote tuin, leuke wijk, winkelcentrum in de buurt. Ze ziet zichzelf hier al helemaal wonen. Ze is ervan overtuigd dat ze er heel gelukkig gaat worden.

Mijn droomhuis

Doemscenario na rampscenario schiet door mijn hoofd. Aan niets anders kan ik denken, dus over iets anders schrijven wordt moeilijk. Vrijdag bezocht ik mijn droomhuis. Een prachtig huis in Den Bosch. In gedachten heb ik het al ingericht. Meubels gekocht, gordijnen uitgezocht, muren geschilderd. Nou ja, dat laatste kan ik helaas niet meer, maar in mijn dromen stond ik op een trapje met de verfroller in mijn hand.

Papa

De Telegraaf lag opengeslagen naast hem op de bank. Volgens veel mensen is alleen de financiële bijlage goed en de rest van de krant sensatiebelust. Mijn vader vond het een heerlijke krant; hij las hem veel liever dan dat saaie NRC. Het kon hem niks schelen wat andere mensen ervan vonden. Mijn vader trok zijn eigen plan.

Romantisch

‘Wat zijn je dromen voor de toekomst? Wat zijn je doelen? Wat wil je bereiken?’

‘Verder eigenlijk niks’, schrijft hij. ‘Gewoon waar we het net over hadden. Een leuke vrouw en kinderen. Vooral een leuke vrouw.’

Ze glimlacht. Gebrek aan ambitie; toch is dit echt een leuke man. Artistiek, creatief en hij wil nog kinderen ook. Zoals het een kunstenaar betaamt geen cent te makken maar dat interesseert haar niet. Ze heeft nog nooit voor iemand gekozen vanwege het geld. Als geen ander weet ze dat

Bidden

Samen met Lotje ren ik naar het huis van Liesbeth. Het staat twee huizen bij dat van ons vandaan. Grote bomen maken het er heel donker. Lotje gaat op haar tenen staan en drukt op de bel naast de eikenhouten voordeur. Ik had op platte voeten bij de bel gekund, maar Liesbeth is Lotje’s vriendinnetje. We wachten heel lang hij de voordeur. Gek dat er niemand komt; ik zag net door het raam dat ze aan tafel zitten.

Met ijs

Sylvia plaatste de glazen thee op haar dienblad. Zelf zou ze hebben gekozen voor koffie, maar dit was duidelijk een wat zweverig stel. Geen zwarte thee maar muntthee. Het zou nooit in Sylvia’s hoofd opkomen om dat te bestellen. Koffie dronk ze, goed sterk. Het was rustig in de zaak. De middagen vormden niet haar lievelingstijdstippen. Liever werkte ze ‘s avonds als het druk was en rumoerig. Als de mensen een borreltje dronken en uitgelaten waren.

Dit ruikt als mijn vagina

‘Te makkelijk en erg goedkoop. Maar het werkt. Onmiddellijk uitverkocht, de geurkaarsen die schijnbaar ruiken naar de kut van Gwyneth Paltrow.’
Marjolein maakt haar ogen groot. ‘Dit kan niet waar wezen! Wie koopt zoiets nou?’

Vrijdag de dertiende

‘Wat had je dan verwacht?’ Faith rolt met haar ogen.

‘Onzin. We hebben elkaar pas op de veertiende voor het eerst ontmoet.’
‘In real life ja, maar de virtuele ontmoeting heeft ook invloed. Kom op, vrijdag de dertiende is machtig.’
‘Ik geloof er niks van. Ik ben niet bijgelovig zoals jij.’ Nu rolt Destiny met haar ogen.

Stijlloos

Verbijsterd is ze. Vol ongeloof. Ze kan niet eens huilen. Hoe zit het ook alweer met die fases van rouwverwerking? Ontkenning, woede, onderhandelen, depressie, aanvaarding. Dit zal wel bij de eerste fase horen, bij de ontkenning. Het gaat een tijd duren voor Barbara dit een plekje kan geven.

Konijnen van de nacht

Mijmerend loopt ze over Île de la Cité. De Seine aan haar rechterhand, de Notre Dame voor haar. Onvoorstelbaar hoeveel geld er gestort is voor de restauratie. De kathedraal kan wel drie keer opnieuw opgebouwd worden. De brand is niet voor niets gebeurd, alles heeft een reden. De kerk hoeft zich geen zorgen meer te maken over de renovatie.

Leger aan schilders

Nog meer papieren wil de verhuurder hebben. Is het dan nooit genoeg? Ze moet wel moeite doen om dit huis te krijgen, zeg. Maar het is het meer dan waard. Prachtig huis, grote tuin, leuke wijk, winkelcentrum in de buurt. Ze ziet zichzelf hier al helemaal wonen. Ze is ervan overtuigd dat ze er heel gelukkig gaat worden.

Mijn droomhuis

Doemscenario na rampscenario schiet door mijn hoofd. Aan niets anders kan ik denken, dus over iets anders schrijven wordt moeilijk. Vrijdag bezocht ik mijn droomhuis. Een prachtig huis in Den Bosch. In gedachten heb ik het al ingericht. Meubels gekocht, gordijnen uitgezocht, muren geschilderd. Nou ja, dat laatste kan ik helaas niet meer, maar in mijn dromen stond ik op een trapje met de verfroller in mijn hand.