Haar taalhart
verhaal
4 september 2023
Zes weken lang. Geen idee hoe dat moest. Ze kon zichzelf niet wassen, niet zelf eten, geen drinken pakken. Ze kon niet eens haar eigen billen afvegen. Hoe vreselijk was dat, om maar eens een afschuwelijk anglicisme of amerikanisme te gebruiken. Pijn aan haar taalhart deden dergelijke woorden, uitdrukkingen en constructies die geleend werden uit het Engels. Aan het eind van de dag, tijdslot, een beslissing maken, dat zegt het boek, de meest dure sieraden, je bent vrij om te vertrekken. Waarom deden mensen dat? Er waren perfecte Nederlandse alternatieven voor: uiteindelijk, tijdvak, een beslissing nemen, dat staat in het boek, de duurste sieraden, het staat je vrij om te vertrekken.
De pijn aan haar armen was momenteel erger dan die aan haar taalhart. Ze wist niet hoe ze haar problemen door de breuken moest oplossen. Beter gezegd: ze kon haar problemen niet oplossen. Iemand moest haar verzorgen zolang ze met twee armen in het gips zat. Maar wie? Haar familie woonde allemaal ver weg, dus daar kon ze niet op terugvallen. En vrienden had ze niet, ze was liever op zichzelf. Ze haatte sociale verplichtingen zoals verjaardagsfeestjes. En met de buren had ze al helemaal niks. Met de buurvrouw had ze zelfs al jarenlang ruzie vanwege die schutting die haar man verkeerd had geplaatst waardoor de buren vijftien centimeter van haar perceel hadden ingepikt. Zo begonnen de grootste oorlogen. Denk aan Poetin die de Krim annexeerde. Ook de buren moesten gewoon op hun eigen grond blijven.
Iemand zou echter wel haar billen moeten poetsen. Ze viel nooit iemand lastig. Niemand. Ze kon prima voor zichzelf zorgen. Ze had geen andere mensen nodig. Tot vandaag. Altijd had ze zichzelf kunnen redden. Ze was trots op haar zelfstandigheid, op haar onafhankelijkheid. Haar ouders kregen al complimenten over haar zelfstandigheid als kind. Helemaal alleen ging ze later als puber aan de andere kant van het land studeren en in haar eentje reisde ze daarna de hele wereld over. Ze was een stoere, zelfstandige, onafhankelijke vrouw. Nog nooit had ze zich echter zo hulpeloos gevoeld als nu. De deurbel ging en ze kon niet eens opendoen. Lamgeslagen bleef ze op de bank zitten.
Een ring tikte op het raam van de huiskamer. Het was de vervelende buurvrouw, die gebaarde dat ze om zou lopen. Denk je dat je alles gehad hebt…
‘Hallo!’, schreeuwde de buurvrouw alsof ze niet al in de huiskamer stond. ‘Meid, ik zag wat je gebeurd is. Ik kom je helpen. Zand over het verleden, we praten nergens meer over.’
De buurvrouw kon makkelijk praten nu haar tuin een stuk groter was.
Lees ook:
