Ellie Schmitz (1952) heeft als secretaresse gewerkt. Zij was de rechterhand van directie en bestuur. Nu wijdt zij zich volledig aan het schrijven en schilderen. Regelmatig post zij stukjes over gebeurtenissen uit haar dagelijkse leven op haar blog. Van haar is een kort verhaal in twee bundels opgenomen. Om te schilderen heeft zij een atelier aan huis, daar is zij dagelijks te vinden.
Huismus
Ellie Schmitz
gastblog
18 september 2016
Of ik het leuk vind een gastblog te schrijven. Daar hoef ik niet lang over na te denken. Natuurlijk vind ik dat leuk. Zie het als een compliment gevraagd te worden, maar word ook een beetje onrustig. Waarover zal ik schrijven? Wat is een leuk onderwerp?
Schrijf ik over de boeken die ik lees? De muziek waar ik vrolijk van word? Ik verzot ben op kaas, pasta en vis? Graag rosé drink?
Dat schrijven moet omdat ik niet zonder kan? Mijn leven lang al schriftjes en notitieboekjes koop, altijd wel een in mijn tas heb? Als ik de kans krijg regelmatig een gesprek afluister, mijn oren wagenwijd open en aantekeningen maak? Daarna thuiskom en weer stof voor een stukje heb? Vanwege reuma niet meer buitenshuis werk, maar dankzij de stimulans van Man het schrijven als mijn werk zie?
Dat schilderen ook een passie is? Ik bovendien wel eens zonder inspiratie ben? Ondanks de potten met verf, de kwasten en de kersverse hagelwitte doeken niet weet wat te doen?
Of zal ik het hebben over de tuin? Daar graag op de bank zit. Geniet van de bloemen, het groen, de bomen en de struiken? Naar de vogels luister, lees of zomaar wat voor mij uit staar?
Dat ik mij regelmatig afzonder om alleen te kunnen zijn? Op die dagen graag rommel in huis waarbij spullen en planten een nieuwe plek krijgen? En soms weer teruggezet worden op hun oude plek?
Ik het fijn vind te fietsen, liefst elke dag? Van kunst houd en regelmatig met Man een museum bezoek? Graag ergens ga lunchen?
Alleen al thuis zoveel bezigheden waarover ik iets kan vertellen. Prikkels van buitenaf zijn nodig en welkom. Maar als ik nog eens overlees wat ik heb geschreven is er maar een conclusie: ‘Ik ben een huismus’.