Elke woensdag blogt Sylvia Visser op pittige wijze en met de nodige zelfspot.
Ziekenhuisvoer
26 mei 2021
‘Dat kan best zonder verdoving!’
De verpleegkundigen zeiden dat de arts mij niet zonder narcose wilde opereren. Zoiets had hij nog nooit meegemaakt. Ik vermoed dat de beste man dacht dat ik gek geworden was. Of wellicht dat ik het altijd al was geweest. De dokter weigerde. Ik moest maar een andere keer terugkomen als er een collega van hem aan het werk was.
Zoals het een goede vrouw betaamt, slik ik veel. Eiwitten zijn immers van het grootste belang voor mijn wondgenezing, dus ik werk gigantische porties weg. Aan mij zal het niet liggen dat ik geen goede voeding krijg. Al maanden eet ik maaltijden waar smaak noch kraak aan zit. Mij werd verteld dat de koks hier eerder restaurantkoks zijn dan ziekenhuiskoks.
‘Gelukkig ben je mild voor jezelf’, zei een verpleger sarcastisch tegen me. Hij zag dat ik barstte van de pijn iedere keer dat ik op mijn buik gedraaid werd. Na maanden bedrust kon ik mijn benen niet meer strekken door een combinatie van spasme en verkorting van spieren. Geen mens is sterk genoeg om mijn benen te strekken; daarom moet de zwaartekracht het werk doen. Vandaar dat ik in buiklig ga.
Lees verder
Geil, stoer en spannend vond ik het. Bij mannen sprak het ook tot de verbeelding. De heren op wie ik val, hebben doorgaans geen verleden van vrouwen met piercings en andere wilde uitspattingen. Op een paar pareloorbellen na dan. Ik ben me ervan bewust dat ik een heel net meisje ben, uiterlijk. Aan het eind van mijn studententijd vond ik een tongpiercing dan ook niet langer bij mijn imago passen.