Elke woensdag blogt Sylvia Visser op pittige wijze en met de nodige zelfspot.
Al het goede komt in drieën. Voor het derde jaar op rij breng ik de adventsperiode grotendeels door in bed vanwege decubituswonden, wonden ontstaan door druk. De weken om je te bezinnen op de adventus, de aankomst van Christus, heb ik alle tijd me te bezinnen. De rust me te bezinnen heb ik echter niet. Alles in mij schreeuwt dat ik uit bed wil en dat ik van de wonden af wil. Eind 2019 begon de ellende met de wonden. Dit is dus de vierde advent met wonden.
‘Zeg het maar als ik weer in bed moet gaan liggen. Ik word er natuurlijk niet vrolijk van, maar als het nodig is, dan doe ik het. Liever nu een paar weken dan straks een paar maanden.’
Bij terugkomst van mijn week Parijs afgelopen zomer liet ik de huisarts zien dat ik een decubituswondje, een drukwond had opgelopen.
Daar was ze weer. Het meisje stond naast me en keek naar me. Ik schatte haar een jaar of acht. Vorige week schudde ze haar hoofd en vluchtte weg toen ik wilde weten of ze iets wou vragen. Nu stond ze hier opnieuw. Haar nieuwsgierigheid won het kennelijk van haar angst.
‘Wil je iets vragen?’
Nee?! De tranen rolden over mijn wangen. Mijn in een jaar tijd opgebouwde, sociale leven stortte binnen een seconde ineen. Wat moest ik nou? De mensen die ik had leren kennen, zou ik nooit meer zien. Ik was helemaal alleen in Roermond. En de kerkklokken hadden mij nog wel zo duidelijk geroepen die eerste zondag in mijn leven in Roermond. Het was een duidelijk teken: in de Heilig Hartkerk moest ik zijn. Had ik het dan toch verkeerd begrepen?