top of page

Verhalen

Iedere maandag schrijft Sylvia Visser een kort verhaal.

Verhalenarchief

Archief

Zwarte sporen.jpg
Zwarte sporen

22 april 2024

Hij in smoking, zij in een donkerblauwe, lange galajurk met een baan glitters als getoverd door een fee. Haar arm door de zijne. Het kasteel was bedekt met een dik pak sneeuw; ze schreden over de kasseien op de binnenplaats. De sneeuw kraakte onder hun voeten. Hij had zijn jas over haar schouders gedrapeerd, toch rilde ze van de kou. Op sommige plekken was de sneeuw platgetrapt en had zich een ijsbaan gevormd. Ze giechelde omdat ze bijna uitgleed op haar hoge hakken. Gelukkig redde Anwir haar van een val door haar arm steviger onder de zijne te klemmen. Lachend keek ze naar hem op, wat bewonderde ze deze man.

​

Lees verder

  Zijn vingers legde hij naast de hare neer. ‘Kijk dan.’

   ‘Ja?’ Ze keek naar hun vingers.

   ‘Kijk dan! Zie je niks?’

Ze keek nog een keer naar hun vingers, maar ze wist niet wat hij bedoelde.

   ‘Kijk dan!’, riep hij nogmaals ongeduldig uit. ‘Zie je dat niet?!’

Haar ogen gleden over hun vingers.

​

Lees verder

De verlaten straat
De verlaten straat

11  maart 2024

   ‘Ik geloof er helemaal niks van’, zei Reinier.

   ‘Waarvan niet? Je merkt toch zelf ook dat het de laatste decennia steeds warmer wordt?’ Margriet trok haar wenkbrauwen op.

   ‘Ja, en kijk naar dit krantenartikel uit 1970. ‘Geleerden zeggen met stelligheid: klimaat wordt kouder’’, zei Reinier.

   ‘Ik denk toch echt dat de meteorologen van tegenwoordig net iets meer weten dan die van vroeger’, zei Margriet.

   ‘En ik denk dat je de generatie van onze ouders en grootouders tekort doet als je zo oordeelt over ze. Ook zij waren in staat de temperatuur te meten’, zei Reinier.

​

Lees verder

Met bloed in het gezicht kijkt ze me aan tussen slierten haar door. Onmacht en intense woede overvallen mij. Mijn collega en ik zijn op een adres waar een gewonde, jonge vrouw net thuis is gekomen.

​

Lees verder

bottom of page