Iedere maandag schrijft Sylvia Visser een kort verhaal.
Que l'amour
7 juni 2021
Wilde bloemen
31 mei 2021
‘Ken je dat niet?! Onvoorstelbaar!’
Hij rolt met zijn ogen. Wat een eikel. Als ze een beetje onzeker zou zijn, zou ze nog een complex krijgen ook. Keer op keer probeert hij haar de grond in te boren. Waarom ze dit accepteert? Waarschijnlijk omdat het haar niet echt raakt. Ze voelt zich niet aangesproken. Ze is niet dom en dat weet ze heel goed. Ze is in ieder geval slimmer dan hij.
Een slecht vrouwtje
24 mei 2021
Als je de bejaarden wegdenkt, is de binnentuin van het zorghotel best een fijne plek om buiten te zitten. Ho ho, voordat ik weer boze berichten krijg: ik ben geen bejaardenhater. Ik haat wel mijn leven in het zorghotel. En iets meer aansluiting met leeftijdsgenoten zou fijn zijn. Dus ik besluit al dromend te ontsnappen. Tijdens mijn studie leerde ik over een hortus conclusus, een omsloten tuin. Het was een locus amoenus, een lieflijke plaats waar geliefden zich afzonderden.
Blauwtje
17 mei 2021
‘Ik red me wel.’
Ik redde me altijd. Stoere Sylvia.
‘Ik maak me echt zorgen’, zei mijn nichtje. ‘Wij maken ons zorgen. Je moeder, je zusjes, mijn vader, de hele familie.’
Ik wilde mezelf redden; dat had ik altijd gedaan. Nou ja, met wat hulp.
De knapste jongen van de school was hij en hij was op haar feestje! Net als zij zat hij pas in de derde, maar zelfs de meisjes uit de vijfde en zesde bewonderden hem. Lang, donker haar, arrogante blik, hemden met kleine blauw-witte blokjes en brogues aan zijn voeten. De ultieme kakker. In de pauze stond ze altijd met een groepje klasgenoten achter het fietsenhok te roken. Simon Schip was een van hen.