Sylvia Visser

Een kennis vertelde me enkele maanden geleden dat hij zijn baan was verloren en daarom op zoek was naar nieuw werk. Ik bood de kennis aan hem aan wat nuttige contacten te helpen via mijn man, die een groot netwerk heeft, en vroeg de kennis om zijn cv. Die moet ik nu echter nog ontvangen, terwijl hij nog steeds werkloos is. Ik begrijp dat dus niet. Als iemand je op zo’n manier wil helpen, dan grijp je die kans toch met beide handen aan, dan stuur je toch direct alle benodigde informatie op. Wil deze kennis eigenlijk wel werken?
                Helaas wordt dit soort gedrag mede gestimuleerd door onze eigen overheid. Mensen zien er het nut niet van in te gaan werken, omdat ze dan nauwelijks meer inkomen hebben dan met een uitkering. Kom je net boven een bepaalde grens, raak je namelijk al je toeslagen kwijt. Wonderlijk hoe de overheid werken demotiveert. En toch begrijp ik de mensen niet die een uitkering prefereren boven een zelf verdiend inkomen. Waar is dan je ambitie? Waar je eigenwaarde? Je wil om zelfstandig te zijn?
                Misschien raakt dit me zo omdat ik zelf niet meer kan werken. Ik was altijd erg ambitieus en heb er veel verdriet van gehad dat ik niet meer kan werken. Als je wel in staat bent om te werken, dan wil je toch niet je handje ophouden, dan blijf je toch niet achterover leunen in de WW. Dan zet je alles op alles om zo snel mogelijk een leuke baan te vinden. En als je geen leuke baan kunt vinden, dan word je voor mijn part putjesschepper op zee of inwoner van Utopia. Of zou werkloosheid daar niet toegestaan worden?