Corinne Poleij (1969) is schrijfster.
Ze is dol op reizen, fotograferen, Italiaanse popmuziek, cappuccino en vulpennen.
In 2014 debuteerde zij bij Uitgeverij Averbode met het boekje Adina. In 2015 verscheen haar gedichtenbundel Klapperbomen in de Moessonwind.
Ook zijn er korte verhalen en gedichten van haar hand opgenomen in diverse bundels.
Verjaardagscadeau
Corinne Poleij
gastblog
26 mei 2015
Ik ben bijna jarig. Tijd om een verlanglijstje samen te stellen.
Een nieuwe vulpen is leuk, maar die zoek ik liever zelf uit. Hij moet immers lekker in de hand liggen.
Wat dan?
Lang hoef ik niet na te denken: een reisje naar Rome!
Italië is mijn favoriete land. Het lekkere eten, het klimaat, de cultuur, de prachtige mannen… eh ik bedoel natuur.
En dan dat taaltje. Het klinkt als poëzie in mijn oren. Zo luister ik ook heel graag naar muziek van Marco Mengoni en Nek. Meezingen is er niet bij, want het Italiaans ben ik niet machtig. Nou… wel ooit begonnen aan een beginnerscursus. Dat zou van pas komen tijdens een vakantie in Toscane. Alhoewel…
Ik liep door de smalle straatjes van Montepulciano en ontdekte een winkeltje met handgemaakte schrijfwaren. Van lederen notieboekjes tot inktpotjes. Mijn oog viel op een mooie zwarte vulpen. Toch wilde ik hem in het blauw. Dat kon ik na dertig lessen best vragen in het Italiaans. Penne betekent pennen. Makkelijk zat.
“Hai anche… eh… eh… penne azul?” stamelde ik.
De verkoper schoot in de lach en zei dat dat wel een hele intieme vraag was.
Niet-begrijpend keek ik hem aan.
Hij legde uit dat ik zojuist gevraagd had of hij ook een blauwe penis heeft.
Met het schaamrood op de kaken ging ik naar buiten.
En als je denkt dat ik zulke fouten voorlopig niet meer zou maken, dan heb je het mis. Een jaar later, in Firenze, zaten we op een terras te dineren. Een ober met donkere krullen vroeg of alles naar wens was. Mijn citroenijs met vijgen en kersensaus was heerlijk.
“Ik ben dol op vijgen,” zei ik in mijn beste Italiaans. Tenminste… ik dacht dat ik dat zei. Maar aan de blik van die aantrekkelijke knul te zien had ik toch echt verkeerds gezegd.
Tja… toen wist ik nog niet dat fico het Italiaanse woord voor vijg was. En niet fica! Dat bleek volgens het woordenboek een niet al te netjes woord te zijn. Oeps.
Ik ben bijna jarig en dat wil ik vieren in Rome. Helaas kan mijn man geen vrij krijgen. Dan in eigen land maar genieten van die prachtige Italiaanse natuur… eh... mannen.
De cd van Nek staat op. Mijn favoriete zanger, met staalblauwe ogen. En als cadeau vraag ik concertkaartjes van Eros Ramazzotti.