Sylvia Visser

Ze was door het dolle heen toen ze mij weer zag na de vakantie. Ze had me duidelijk gemist. Gevalletje van projectie? Ik geef toe dat mijn hondje altijd blij is als ze mij weer ziet. Ook als ik maar tien minuten weg ben geweest. Nu was mijn hond echter niet de enige die zich verheugde. Verschillende lezers lieten me weten dat ze mijn verhalen en blogs hadden gemist. Pas op, hoor. Op deze manier word ik nog arrogant.
                Cultuur speelde een belangrijke rol in mijn vakantie. Ik bezocht bijvoorbeeld een concert in Wenen en een opera in Verona. Belangrijker vond ik echter het onderzoeken van de culinaire cultuur. In Wenen at ik bij Hotel Sacher de enige, echte sachertorte. Ik moest er weliswaar voor in de rij staan, maar nu kan ik tenminste tegen iedereen zeggen dat het echt niet nodig is daarvoor zo lang te wachten. Hetzelfde geldt overigens voor de enige, echte wienerschnitzel bij Figlmüller, het restaurant waarvoor je weken of maanden van tevoren moet reserveren. Eerlijk gezegd heb ik lekkerder wienerschnitzels gegeten op andere plaatsen in Wenen. Tenzij je er zelf ook heengaat, zul je mij echter op mijn blauwe ogen moeten geloven. Dat noem ik nog eens marketing.
                Hierna volgde Italië met de vele verrukkelijke pasta’s, pizza’s en ijsjes. O ja, en natuurlijk de espresso en de Aperol Spritz. Zie je wel dat ik niet alleen maar heb gegeten deze vakantie. Op de terugreis via Zwitserland at ik uiteraard rösti. De lokale specialiteiten zijn immers altijd het lekkerst. Een gigantische reep Toblerone uit dit land van de chocolade kon dan ook niet achterwege blijven. Ik zal bekennen dat het me niet gelukt is hem helemaal ineens te verorberen. Toch geloof ik dat ik voorlopig maar even uit de buurt van de weegschaal blijf.