Sylvia Visser

‘Heb Angela net gesproken. We kunnen Nexit echt niet verkopen aan de rest van Europa.’ Met een zucht wandelt Mark verder door de gangen.
‘We zitten wel met een probleem nu’, zegt Buma met een moeilijk gezicht tegen zijn collega.
‘Goh Sybrand. Echt? Dank je voor dit verhelderende inzicht.’ Het is wel een licht, die Buma. Het zou fijn zijn als hij zijn mond pas opendeed wanneer hij iets zinvols te melden had. O nee, dan kan hij nooit iets zeggen. Mark kan een glimlach net onderdrukken.

‘Maar we kunnen het ook niet verkopen aan Nederland.’ Sybrand houdt zijn hoofd een beetje schuin.
‘We zullen wel moeten. De kiezer heeft duidelijk ‘nee’ gezegd.’ Pechtold kijkt belerend naar zijn christelijke collega.
‘Dat ben ik niet met je eens, Alexander. Je vergeet dat een groot deel van de mensen niet heeft gestemd’, zegt Sybrand.
‘Maar de kiesdrempel is wel gehaald, vriend. En we leven in een democratie.’
‘Het is slechts een raadgevend referendum’, zegt Buma.
‘Geloof mij, ik zou het ook het liefst naast ons neerleggen’, mompelt Pechtold.
‘Wil je overstappen naar de VVD?’ Met een brede grijns geeft Rutte de democraat een klap op zijn schouder.
Pechtold lacht. ‘Dat zou je wel willen, hè? Hebben jullie ook eens een goede debater.’

‘De mensen weten niet wat ze doen. Ze kunnen de consequenties niet overzien’, zegt Buma. ‘Ze hebben zich laten bespelen door populisten.’
De gezichten van de drie politici staan somber. Dit is een probleem dat niet vanzelf verdwijnt. Ze kunnen het referendum niet zomaar naast zich neer leggen. Dan heb je pas echt de poppen aan het dansen.
‘Ik ben het met je eens, Sybrand. Maar hoe lossen we dit op?’, vraagt Rutte. Dit is een van de zeldzame momenten dat er geen lach te bespeuren is op het gezicht van de minister-president.
‘Goede vraag’, zegt Buma. ‘Daar moeten we het eens rustig over hebben, mannen. Kop koffie op mijn kamer?’