Sylvia Visser

Waar ik was, wat er aan de hand was, waarom ik niet reageerde, hoe ik het in mijn hoofd haalde om niks van me te laten horen. Mijn telefoon was ontploft! 36 gemiste oproepen. 12 voice-mails. 347 appjes. Mijn hele omgeving was in rep en roer omdat ik drie uur niet online was geweest. Enigszins verbolgen reageerde ik dat ik gewoon een hapje was wezen eten met iemand. ‘Het gaat om verhoudingen, Sylvia. Meestal ben je constant online. Wanneer jij er tien minuten niet bent, is dat zorgwekkend.’
                Nomofoob als ik ben, heb ik mijn telefoon inderdaad altijd bij me. Bovendien ben ik verslaafd aan de virtuele wereld, dus altijd online op Whatsapp, op Facebook, op Twitter, op Instagram. Mijn familie en vrienden zijn dan ook gewend dat ik vrijwel direct reageer als ze mij een bericht sturen. Deze week was er echter paniek in de tent. Ik reageerde niet op appjes, las ze niet eens, nam mijn mobiel niet op en was een hele avond niet online geweest. Wat was er aan de hand?! Het kon niet anders dan dat ik ergens dood langs de kant van de weg lag of verdronken in een sloot.
                Ik was me echter van geen kwaad bewust en zat gezellig te dineren. De telefoonetiquette volgend had ik mijn toestel voor de gelegenheid maar eens uitgezet en communiceerde ik met mijn tafelgenoot. Ik geloof echter dat dat geen verstandige keuze was. In het vervolg zal ik de lieve mensen om mij heen maar allemaal informeren als ik besluit een avond offline te gaan. Een paar dagen van de radar verdwijnen zit er voor mij anno 2016 kennelijk niet meer in.