Sylvia Visser

Mijn eerste ei. Het duurt niet lang meer voor ik dat gelegd heb. Kilo’s kip verslind ik. Soms denk ik dat ik zelf een kip word. Een lekker kippetje. Eiwitten heb ik nodig en heel veel. Dus iedere dag staat de grill hier aan; daarnaast verorber ik zakken vol pompoenpitten en zonnebloempitten. Alles waar maar eiwitten in zitten.

 

Op mijn stuit heb ik een diepe decubituswond, een wond ontstaan door druk. De druk was er doordat ik mijn gebroken been omhoog moest houden. Ik kan mijn been niet strekken en dus kwam er te veel druk op één plek. Een gapend gat ontstond; zelfs het bot van mijn stuit lag bloot. Ik voelde me doodziek en besloot dat ik er alles aan zou doen wat ik kon om weer beter te worden. Bij een decubituswond is het vermijden van druk op de wond noodzakelijk. De dokter adviseerde bedrust op mijn zij zodat ik niet op mijn stuit lag. Verder zijn eiwitten erg belangrijk voor de wondgenezing. De combinatie werkt.

 

Inmiddels ligt het bot van mijn stuit niet meer bloot en is de wond mooi rood. Bloed is goed. Ik barst wel van de pijn, dus ik verslind dozen paracetamol. Maar pijn is fijn. De wondgenezing verloopt voorspoedig. Nog een maandje bedrust en de wond is genezen. De arts die mij onlangs adviseerde euthanasie te overwegen, mag zich gaan schamen. Dit kippetje heeft nog een half leven voor zich.