Sylvia Visser

In de tropische hitte zette de taxi mij af op station Roermond. De avond van tevoren informeerde de NS me dat ik niet met mijn rolstoel via Den Bosch kon reizen, omdat de lift daar kapot was. Ik moest via Weert reizen. Balen aangezien die reis nog langer zou duren dan de toch al lange, geplande reis. Die middag belde de NS me dat ik ook niet via Weert kon reizen vanwege een stroomstoring. Er werden bussen ingezet, maar daar paste ik met mijn rolstoel niet in. Of ik even anderhalf uur wilde wachten op een taxi op het station, terwijl je een ei kon bakken op het asfalt. Nadat negentig minuten verstreken waren, belde de taxi van Valys me dat hij mij niet kon vinden op het station. Ik legde uit dat ik voor ‘Hotel Roermond’ stond. Aargh! De chauffeur stond in Den Bosch.

 

Help! Angstig keek ik naar de andere passagiers in de trein. Mijn rolstoel vloog plotseling keihard vooruit. Ik dacht dat de elektrische wielen van mijn rolstoel weer eens op hol sloegen. Het zou niet de eerste keer zijn. Onlangs was ik daardoor nog tegen een stoeprand aan geknald en uit de rolstoel gelanceerd. Voorbijgangers tilden me toen terug in de rolstoel. Nu was het de wand van de trein die voorkwam dat ik uit de rolstoel vloog. Splash!

‘Wat gebeurt er?!’, vroeg ik mijn collega-treinreizigers.

‘Noodrem. Waarschijnlijk een wisselfout’, zei een man.

 

‘Een oude vrouw aanraken, ben je gek of zo?!’

Twee jongens van een jaar of 15 liepen het balkon van de trein op waar ik met mijn rolstoel zat. Ik schoot in de lach toen ik hoorde wat de ene jongen tegen de andere zei.

‘Sorry, mevrouw.’ Ze verontschuldigden zich toen ze de lach op mijn gezicht zagen.

Ik hoopte maar dat een van de jongens niet zojuist een bejaarde mevrouw had aangerand in de trein. Nee, waarschijnlijk had een van hen een wilde avond gehad met een meisje van 24.