Sylvia Visser

‘Hé, tuig van de richel!’ Eser houdt zijn rechterhand uitnodigend ter hoogte van zijn hoofd.
‘Jij, tuig van de richel, man.’ Galip lacht luid en slaat zijn hand in die van Eser. Ze hebben allebei even vastgezeten, maar niets om serieus te nemen. Het blijft Nederland. Een poep en een scheet en je staat weer op straat.

‘De politie kan ons niks maken’, zegt Eser. Hij strijkt met zijn hand door zijn haar en trekt zijn staart strak.
‘Nee, natuurlijk niet. We hebben ook niks gedaan. Ik bedoel, heb jij iemand geslagen? Heb jij iemand gestoken? Het zijn gewoon vuile racisten.’
Het zou inderdaad niet voor het eerst zijn dat de politie zich schuldig maakt aan racistisch gedrag. Vorig jaar nog hebben ze een Antilliaan vermoord. Die deed ook al helemaal niets.

‘Ach ik snap er totaal niks van. Ik heb alleen maar een filmpje gemaakt. Trouwens, dat doen ze zelf ook. Ze filmen ons de hele tijd. Hoezo zou dat strafbaar zijn?’
‘Dat bedoel ik. Persvrijheid.’ Galip slaat op de helm, die aan het stuur van Esers brommer hangt.
‘Haha ja, staat in de grondwet, toch?’ Eser heeft veel respect voor Galip. Die weet dat soort dingen, want die heeft al veel vaker contact met de politie gehad.

‘Weet ik veel? Zie ik eruit alsof ik advocaat ben of zo?’ Galip slaat met twee handen op zijn borst.
‘Nee, meer als tuig van de richel’, zegt Eser.
Ze lachen. Ze kunnen de benaming van Rutte maar beter als geuzennaam dragen.
‘Dat ben jij, jongen. Jij bent tuig van de richel. Jij had een boksbeugel.’
‘Een stroomstootwapen, sukkel!’ roept Eser. ‘En een beetje respect voor mij, hè. Ik ben wel de hoofdrolspeler in je film.’