Sylvia Visser

Het behangmotief van de karaokekamer bestaat uit horizontale strepen, rood en oranje. Spiegels op ooghoogte, de kamer rondom. Ik kijk in de camera. Mijn kaken ver opengesperd, pretoogjes. Voor mijn mond een microfoon waar ik iets te enthousiast in knijp.

Links op de foto de bovenkant van een fles TsingTao. Naast me op de bank een Chinese jongeman die voorover helt, zijn nek ineengetrokken, het hoofd vermoeid hangend. Tussen ons in zit zijn Chinese vriendin. Ze gluurt naar de camera. Voorzichtig onder haar pony door, alsof er iets ergs gaat gebeuren. Met haar handen houdt ze haar oren bedekt. Die avond in 2008, aan de andere kant van de wereld, had ik voor het laatst gezongen in het bijzijn van anderen. Het weemoedige dronkemansgeblèr wanneer ze Guus Meeuwis’ Brabant draaien in de kroeg, tel ik even niet mee.

 

Voor de eerste try-out van onze nieuwe voorstelling moesten we nog maar even repeteren. We hadden vijf liedjes uitgezocht en het ‘zangnummer’ gereduceerd tot een spreekstem in de coupletten en een voorzichtige melodie in het refrein. ‘Je moest het gewoon maar eens gaan proberen,’ had mijn zangjuf gezegd. ‘Anders komt het er nooit van.’ We waren op het punt beland dat ik er niet meer per definitie naast zat, maar zowaar wel eens een noot raakte.

Ruim een jaar geleden begon ik met het nemen van zanglessen om te werken aan mijn stemdynamiek. Na veertien jaar rappen had ik de beperkingen van mijn stemgebruik wel onderhand ontdekt. Muzikanten waarmee ik samenwerkte, riepen dat al jaren. Desondanks geloof ik graag dat het een geheel eigen besluit was.

‘Pakken jullie de melodie mee?’ vroeg ik aan Joris en Michiel. Voelde ik me wat veiliger bij. Ze hadden geantwoord dat als zij de noot raak zongen en ik niet, het heel erg tenenkrommend zou klinken.  ‘Als je er in je eentje net iets naast zit,’ zegt Joris, ‘heet dat fragiel.’