Sylvia Visser

Verpatsen voor twee tientjes of simpelweg in de vuilnisbak gooien? Mijn trouwring en mijn verlovingsring draag ik al bijna vier jaar niet meer. Ze liggen te pronken in mijn sieradenkist. Ze herinneren me aan betere tijden, dus ik vind het moeilijk er zomaar afscheid van te nemen. In 2001 leerden mijn ex-man en ik elkaar kennen, in 2010 trouwden we, in 2018 gingen we uit elkaar, in 2020 werd mijn burgerlijk huwelijk ontbonden en in 2022 is mijn kerkelijk huwelijk ongeldig verklaard. Nu is het tijd de ringen een ander leven te geven . Ik wil ze laten omsmelten in een hangertje voor aan een halsketting, ingelegd met de steentjes uit mijn verlovingsring. Een sieraad dat me herinnert aan de liefdevolle tijden met mijn ex-man. Denken jullie mee wat het moet worden?

 

Feest vieren tijdens mijn studententijd tekende onze eerste jaren. We gingen veel op stap en dronken nog meer. Toch was er in die tijd niet alleen de oppervlakkige losbandigheid van de jeugd. We namen afscheid van mijn oma, van zijn oma en van mijn vader. Met mijn vader maakten we zijn laatste reis naar Italië en bezochten de opera in Verona. Daar wilde mijn vader voor zijn sterven nog één keer heen. Mijn liefde voor reizen erfde ik van mijn vader en ook mijn ex-man raakte besmet. Samen met mijn ex-man maakte ik veel mooie reizen. De bijzonderste ervaring was zonder twijfel de vulkaanuitbarsting op Sicilië. Lava stroomde uit de Etna en ik kon mijn ogen er niet van losrukken. Een ‘once in a lifetime experience’. Met het vuur uit de Etna stroomde het vuur ook geleidelijk uit mijn huwelijk.

 

Nu wil ik graag een mooie, tastbare herinnering hebben aan de jaren met mijn ex-man. Geen gebroken hart maar zeker ook geen ring. Suggesties hoor ik graag. Een herinnering aan de mooie tijden. Het plekje in mijn hart dat hij altijd zal houden.