Irma Kurpershoek (1969) is geboren in Duitsland en sinds 1972 woonachtig in Nederland. Alleenstaande moeder van nog één thuiswonende dochter en blij met haar LAT-relatie.
Auteur van de autobiografie 'Ontheemd' (2012), de gedichtenbundel 'Hoera! Ik Leef!' (2014), de columnbundel 'Met een korreltje zout' (2015) en de chicklit 'De weg naar geluk' (verschijnt in najaar 2015). Fervent blogger. Turkije-freak. Beheerder van de informatieve website turkijemerhaba.org en stellig voornemens om binnen afzienbare tijd de welvaartsstress te ontvluchten naar Turkije.
Tarot, numerologie, pendelen en engelencontact spelen naast schrijven en Turkije een grote rol in haar leven.
Schrijven; passie of verslaving?
Irma Kurpershoek
gastblog
18 augustus 2015
Sinds ik mijn werkende carrière aan de wilgen heb moeten hangen in verband met de gevolgen van de ziekte van Parkinson, heb ik een andere daginvulling gevonden; ik schrijf. In het begin nog voorzichtig en vaak voor mijn directe omgeving niet zichtbaar. Momenteel, nu zo’n vier jaar later, moet ik concluderen dat ik iedere dag met schrijven bezig ben.
In de achterliggende periode heb ik een drietal boeken uitgebracht, ettelijke korte verhalen geschreven, blog ik fervent en oh ja, ben ik bezig met het schrijven van een drietal nieuwe boeken, die zich ieder in een andere fase bevinden.
Ik kan me voorstellen dat mijn naasten zich af en toe aan mijn ontoombare enthousiasme ergeren. Dat kan haast niet anders. Mijn laptop en ik zijn bijna met elkaar vergroeid. We gaan nog net niet met elkaar naar bed, alhoewel ik mezelf er laatst op betrapte dat ik zelfs in bed nog een blog aan het schrijven was. Het verraderlijke aan schrijven is dat ik op voorhand nooit de bedoeling heb om teveel tijd eraan te besteden, waarin ik uiteindelijk schromelijk tekort schiet. Het is blijkbaar niet mogelijk om snel iets te schrijven of redigeren. Er vallen altijd slachtoffers; mijn dochter, mijn vriend, de hond, het huishouden of ik vergeet afspraken.
Als mijn vriend en ik bij elkaar zijn, probeer ik niet aan schrijven te denken. Meestal lukt me dat, maar soms zit ik met gekrulde tenen. Dan lonkt het verhaal, hoe erg ik ook mijn stinkende best doe om schrijven en privé gescheiden te houden. Vandaag had ik ook dat voornemen. Echt waar. Totdat ik bedacht dat ik nog een gastblog moest schrijven. Vriend begreep me, zoals altijd. Mijn laatste woorden zijn voor hem: bedankt, Jeroen, voor je eindeloze geduld. Ik hou van je.