Wie is die Kaj nou helemaal?
Kaj Elhorst werd in 1946 geboren, “een bevrijding voor mijn ouders en voor mij”, zegt hij altijd. Gedurende zijn ‘werkzame’ leven was hij onder meer dertig jaar journalist en acht jaar talkshowhost. Sinds vijf jaar legt hij zich toe op het schrijven van romans en gedichten en, ook, columns. Hij is getrouwd en heeft drie kinderen maar ja, wie wil dat nu weten?
NOG Niet Oud Genoeg
Kaj Elhorst
gastblog
1 december 2016
Zij waggelt als een eend en dat zegt genoeg en ze loopt nog krom ook. Dat onderstreept het. Mijn overbuurvrouw is oud, heel oud, verschrikkelijk oud. We leven in de tijd van de vergrijzing die soms lijkt om te slaan in vergrauwing want wat is er nu precies aan om zo oud te worden?
“Misschien denk ik er wel te veel over na”, zegt ze terwijl ze een kopje kamillethee voor zichzelf zet. Ik krijg niks maar opeens springt ze op. “Zie je, daar heb je het weer! Als mijn kinderen dit zouden zien, zouden ze denken: dementie!” Ze waggelt naar de keuken en kreunend zet ze een kop koffie voor me. Dan wijst ze naar buiten terwijl ze het kopje voor me neer zet. Daar staat een glanzende, nieuwe vierdeurs BMW. “Mijn laatste auto”, mompelt ze. “Ik denk er te veel over na, over oud worden, weet je…”
Even aarzelt ze maar dan kraakt haar stem verder. “Het begint met het jaar waarin je verteld wordt dat je te oud bent om te werken. Dan krijg je AOW en pensioen en dan weet je het al: ze willen van je af. Hoe sneller hoe beter, dat is goedkoper! Eerst denk je nog ‘wat zal ik nu nog eens gaan doen?’ Maar veel zin heeft het niet. Iedereen om me heen zegt steeds weer dat ene woordje dat alles zegt: nog. Ik ben NOG zo actief, ik woon NOG op mezelf, ik heb NOG steeds vrienden, ik kan NOG steeds goed zien en zo gaat het maar door. Dat woordje NOG herinnert iedereen, ook mijzelf, eraan dat ik onderweg ben naar de kist. Ik ben niet vergeten dat we daar allemaal eindigen hoor, zo dement ben ik nou ook weer niet. Ik vind het woordje NOG hinderlijk, irritant en beledigend. Niemand hoeft mij voortdurend te vertellen dat ik op leeftijd ben.”
Ze kijkt me doordringend aan en verwacht van mij een antwoord maar ik weet even niet wat ik zeggen moet. “Heeft u NOG een kopje koffie voor mij?” komt er spontaan onnadenkend bij me uit. Ze aarzelt even maar dan mompelt ze: ”Daar ben ik NOG goed genoeg voor!”