Sylvia Visser

‘Kakkers!’, schreeuwden de meiden naar ons. Meedogenloos waren wij en riepen terug: ‘Beter een kakker dan een stakker!’ In het dorp waar ik naar school ging, stond behalve mijn gymnasium ook een huishoudschool. Laten we zeggen dat het niet zo heel goed klikte tussen beide groepen scholieren. Iedere dag kwamen we elkaar tegen. We hadden de andere groep kunnen negeren, maar dat deden we niet. Wij vonden dat de strijd volledig werd uitgelokt door de huishoudschool. Achteraf vermoed ik dat wij er net zozeer debet aan waren als de huishoudmeisjes.
               Op mijn school kon je twee groepen scholieren onderscheiden: de kakkers en de alto’s. Meer smaken hadden we niet op het gym. Annies zoals op de huishoudschool kenden wij niet. Sportschoenen werden niet gedragen op het gymnasium en permanentjes al helemaal niet. De jongens droegen brogues of kistjes en de meisjes … geen idee eigenlijk. Leren schoenen in ieder geval. Met een beetje pech de Renata’s die je moest dragen van je ouders; die waren immers zo goed voor je voeten. De kakkers en de alto’s behoorden feitelijk tot dezelfde groep. Alleen de kakkers deden wat hun ouders wilden en de alto’s verzetten zich tegen papa en mama.
               Inmiddels hebben de meeste alto’s hun verzet gestaakt en zijn ook kakker geworden. Ik heb me nooit afgezet tegen mijn ouders. Mijn moeder zal je andere verhalen vertellen, maar geloof haar niet. Ik was gewoon altijd een heel lief meisje.