Sylvia Visser

Eens in de zoveel tijd krijg je weer eens een nieuw etiketje opgeplakt. Met een aantal daarvan ben je geweldig blij (in mijn geval is ‘mama’ met stip mijn mooiste titel, maar ook ‘wereldreiziger’, ‘ondernemer’, ‘echtgenote’ en vooruit, ook ‘doctor’ kan ik waarderen), terwijl andere labels je (in ieder geval in eerste instantie) behoorlijk in de weg kunnen zitten. ‘Werkloos’ is er zo eentje – en sinds een maand voldoe ik aan voldoende eisen om mijzelf als zodanig te bestempelen. Het is nog wat onwennig en omdat ik hier en daar als zelfstandige nog wel een opdrachtje binnenhark, vind ik dat ik de eufemistische variant ‘werkzoekende’ mag gebruiken. 

Doodeng was het om het bekende los te laten. Want hoezeer je ook op de verkeerde plek zit: het is toch best een flinke stap om de vertrouwde zekerheid van een baan (in mijn geval zelfs twee tegelijk) te verruilen voor een situatie waarin onzekerheid overheerst. Best een rigoureuze beslissing, die ook niet iedereen begrijpt: hoeveel gepromoveerden dromen immers niet van een academische carrière? En hoeveel mensen niet überhaupt van een báán?!

Maar voor mij was het overduidelijk een noodzakelijke stap. Blijven had in beide gevallen een alsmaar grotere rol voor het geven van onderwijs betekend – en dat was vroeg of laat mijn ondergang geworden. De stress en de slapeloosheid voorafgaand aan ieder college wennen nooit. En na mezelf jarenlang uitgedaagd te hebben als universitair docent, durf ik nu eindelijk hardop te zeggen dat het niets voor mij is. Natuurlijk heb ik me de technieken wel eigen gemaakt en kan ik de lesstof inmiddels best redelijk overbrengen, maar als je je hart er niet in kunt leggen, is dat niet voldoende. Ik word oprecht ongelukkig van matig presteren – ik wil uitblinken! En dat gaat op deze manier nooit gebeuren.

Hoewel ik sommige dagen wel erg pittig vind door de soms buitenproportioneel heftige angst dat ik nóóit meer een baan vind, heb ik geen spijt van mijn beslissing. Ik wil voor de verandering eens  proberen met de stroom mee te zwemmen, in plaats van ertegen in. Diep van binnen weet ik best waar mijn talenten liggen – en ik hoop dat ik het lef heb om er nu eindelijk echt iets mee te doen. En zo een nieuw, beter passend etiket te bemachtigen.