Sylvia Visser

Hier in Italië geen metromannen of lezeressen van ‘Opzij’. Stad en land kun je af zoeken naar een man die wel eens eten heeft gekookt of een vrouw die ooit een hamer heeft vastgehouden. Zonder commentaar regelt de vrouw het hele huishouden en doet de man de klussen in huis. De vrouw moppert echter wel als haar man de loodgieter nog niet heeft gebeld. Niet omdat ze het telefoontje zelf niet zou kunnen plegen, maar omdat het eenvoudigweg niet bij haar taken hoort. Hier houden echte mannen-mannen en vrouwtjes-vrouwtjes de strikte scheiding der seksen zelf in stand. Geen van beide partijen wordt er blij van als de man opeens gaat strijken of wanneer de vrouw het haardhout naar binnen sjouwt.
                Die strikte scheiding der seksen vind je ook terug in de taal. Uniseks in de taal is in Nederland allang gemeen goed. Niemand vindt het raar  wanneer een vrouw zichzelf ‘schrijver’ of ‘neerlandicus’ noemt. Niet gehinderd door enige vorm van voorkennis dacht ik dat ik de regels van het Nederlands ook wel kon toepassen op het Italiaans. Desgevraagd legde ik uit dat ik schrijver, scrittore, ben. Om vervolgens vierkant uitgelachen te worden. Híj is scittore; jíj bent scrittrice. Zo’n reactie zou Kluun in Nederland krijgen als hij vertelt dat hij schrijfster is.
                Waag het hier maar niet om de scheiding der seksen niet te handhaven. Onlangs vergiste ik me en noemde Domenico, die knappe restauranteigenaar, per ongeluk Domenica. Voor mijn gevoel niet zo’n heel ernstige fout,  maar Domenico dacht daar anders over. Domenica is een vrouw, brieste hij. Mi dispiace, Domenico. Ik geloof niet dat ik hem erger had kunnen beledigen in deze cultuur van kippetjes en haantjes.