Sylvia Visser

Weer een kerel met ontbloot bovenlijf op Tinder. Dus, hup! Swipe naar links. Dat is tenslotte de enige juiste beweging om half naakte mannen af te voeren. O nee, ho stop! Krijg nou wat. Die ken ik! Dat is mijn bloedeigen neefje. Familie van mij, dus uiteraard een lekkere kerel. Hoe durf ik eraan te denken hem naar links te vegen? Met ‘neefje’ bedoel ik in dit geval trouwens geen knulletje van drie jaar oud, maar een volwassen vent van in de dertig. In de familie blijft hij nu eenmaal de jongste van mijn generatie.
                Ik vind het zo grappig dat ik hem op Tinder gevonden heb; hij krijgt een super like van mij. Want dan kan hij zien dat ik hem geliket heb. Ik kan niet wachten op zijn verbaasde reactie. Uren gaan voorbij. Minuten kruipen voort. Seconden tikken weg. Maar er gebeurt niets. Geen nieuwe match, dus hij heeft me niet teruggeliket. Ook geen persoonlijk bericht van hem. Geen belletje. Niks. Teleurgesteld staar ik naar mijn telefoon. Geduld is op zo’n moment niet mijn sterkste kant. Dus ik besluit hem zelf te appen. Al een tijdje niet getinderd, neef?
                Huh? Hoezo? Ik leg hem uit dat ik wel een like terug verwacht. Nou zal ik je vertellen: meneer weigert dat. Hij vindt dat maar raar in de familie. Wat is dat nou? De eerste man die bewust van mij een super like krijgt, wijst me af. Mooi is dat. Jullie snappen wel dat mijn neefje mijn gevoelens diep heeft gekrenkt. Ik ga dan ook maar snel op zoek naar de volgende match. Dat is immers de beste remedie tegen liefdesverdriet.