Fotograaf: Maarten Willems
Lees ook:
Met de hakken in het zand
blog
31 mei 2017
Spuugzat was ik het dat de fotosessie op het strand steeds niet door kon gaan. Deze keer moest en zou de fotoshoot plaatsvinden. Ook al werd het bloedheet die dag en zijn tropische temperaturen niet zo prettig als je MS hebt. Fotograaf Maarten Willems vroeg nog of ik de shoot niet liever wilde verzetten. Nee, ‘met de hakken in het zand’ was niet voor niets het thema.
Dus ik reisde naar Kijkduin en trof Maarten aldaar. We dronken wat en wandelden toen naar het strand. Nou ja, wandelen… strompelen kwam bij mij meer in de richting. Voetje voor voetje sleepte ik mezelf voort. Maar toen ik op honderd meter van het strand was, begaven mijn benen het door de hitte. Met de eindstreep in zicht kon ik niet meer voor- of achteruit. Tranen van pure frustratie rolden over mijn wangen. Niet huilen, dacht ik nog. Slecht voor je make-up. Ik ging zitten op mijn rollator en keek naar het druk bevolkte strand. Tot mijn vreugde zag ik een politieauto. De agenten wilden mij vast wel helpen. En inderdaad, ze brachten me die laatste honderd meter naar het strand. Ik liet mij zakken in het zand waar Maarten prachtige foto’s maakte. ‘Make love to the camera!’, riep een toerist me toe.
Na afloop was daar de volgende uitdaging. Want hoe kwam ik overeind uit het zand? Op eigen kracht ging het mij niet lukken. Ik keek om me heen op zoek naar een paar sterke mannen. Ik sprak twee stevige kerels aan en ze zetten me op mijn rollator. Ze duwden deze hulpeloze jonkvrouwe zelfs helemaal omhoog naar de parkeerplaats. Dankzij deze galante heren en de vriendelijke agenten is de shoot er toch gekomen. Laat niemand mij vertellen dat iets niet kan. Met de hakken in het zand is mij op het lijf geschreven.