Michiel Geurtse (1974) schrijft op zijn blog 'MichielZiet' over van alles wat de wereld aan hem laat zien. Altijd met een positieve kijk.
Verder is Michiel druk bezig met zijn eerste roman Piet Kreel is nog wel. Ook deze is te vinden op zijn blog.
Michiel leest, speelt toneel, speelt graag gitaar, schrijft toneelstukken voor De Klup (gehandicapte jongeren), kluchten voor toneelverenigingen, columns voor het tijdschrift Schik en blogt zijn verhalen.
Kortom: een drukke vader, vriend, levensgenieter.
Woorden-oorlog (Schrijvers aller landen, schrijft!)
Michiel Geurtse
gastblog
10 juli 2015
Woorden. Zo gemakkelijk vloeien ze met regelmaat uit mijn pen, maar zet me aan het denken over een beperkt aantal woorden en opeens verschijnt daar een onzichtbare barrière. Imaginaire handen in mijn hoofd beginnen woorden terug te duwen. Het wiskundige deel in mijn brein gaat overheersen en weegt elk taaldeel zo nauwkeurig af alsof het een waardevolle diamant betreft.
Opeens zie ik een grens van strenge douaniers opgebouwd uit letters en leestekens. Het terrein afgebakend met punten en komma’s. Prikkeldraad van trema’s, cedilles en aanhalingstekens. De accentgraaf als een generaal achter zijn leger van uitroeptekens commanderend en wijzend.
Ik sta met mijn vulpen in de aanslag. De punt blauw druppend, voor mij houdend als een bajonet. De oorlog is verklaard. Inkt moet vloeien, het is niet te voorkomen. Waar geschreven wordt vallen letters. Woorden zullen omkomen en anderen zullen zwaar mis gespeld uit de strijd komen. Met al mijn creatieve artillerie beuk ik op de begrenzing van het aantal in. Een accent aigu sneuvelt links van mij.
‘Waarom?’
Vraagt het vraagteken mij.
Omdat schrijven een strijd kan zijn. Onze hoofden zitten vol ideeën en verhalen. Een kast met in elke lade wel iets wat verteld moet worden. De gave om deze via je pen op papier te laten vloeien in letters, naar woorden naar zinnen naar het verhaal, is er een die je moet koesteren als je die hebt. Zelfs als je het in 300 woorden zou moeten omschrijven.
Zodra de inktdampen zijn opgestegen, de gewonde leestekens zijn weggeredigeerd en de overbodige woorden zijn begraven, loop dan ondersteund door je vulpen naar het eens witte papieren slachtveld en aanschouw het mooie bloemenveld van zinnen. De strijd is gestreden. Het verhaal zegeviert haar overwinning. Schrijven is soms oorlog, maar waar zouden wij scribenten zijn zonder?
Schrijvers aller landen, laat u niet blokkeren door uw denken, maar laat de woorden onbekommerd uit u vloeien!