Sylvia Visser

Verdwaasd keek mijn moeder toen ze ‘Lang zal ze leven’ hoorde zingen. Met glazige ogen staarde ze het restaurant in, haar jas nog aan in de hal. Wij klapten en zongen luid. Je moeder wordt immers maar één keer 75. Sprakeloos was mijn moeder. 

   ‘Dit had ik niet verwacht’, stamelde ze even later. ‘Dit had ik niet verwacht.’

Mijn moeder zou een hapje gaan eten bij mijn jongste zusje. In plaats daarvan reed mijn oom met mijn moeder naar ‘Villa Fleurie’, een restaurant in Rosmalen. Daar zaten mijn zusjes en ik alledrie: mijn zusje uit Parijs, mijn zusje uit Rosmalen met haar gezin en ik uit Roermond. 

   ‘Dit had ik echt niet verwacht.’

​

   ‘Wat vind ik dit leuk‘, zei mijn moeder.

Aangezien we ver uit elkaar wonen, gebeurt het vrijwel nooit dat we allemaal samen zijn. Zelfs met kerst lukt dat niet altijd en met verjaardagen zijn er altijd andere mensen bij. Nu was mijn moeder echter alleen met haar eigen nageslacht.

   ‘Wat vind ik dit leuk dat jullie hier zijn.’

Mijn moeder bleef het maar herhalen. Onze verrassing was meer dan geslaagd. Wekenlang waren we dit aan het bekokstoven geweest. Weken van konkelen, liegen en bedriegen. Alhoewel we zeker in onze puberteit vroeger heus weleens tegen mijn moeder gelogen hebben, hebben we nog nooit zoveel tegen mijn moeder gelogen als de afgelopen weken. Het was het waard. Mijn moeder had niets doorgehad en kon de verrassing duidelijk waarderen.

 

Met mijn moeders vijftigste verjaardag organiseerden mijn zusjes en ik dat mijn moeders jeugdvriendinnen van de middelbare school kwamen; ze was ze uit het oog verloren. Met mijn moeders zeventigste verjaardag waren mijn moeder, mijn zusjes en ik samen in Parijs. Nu wordt het tijd te bedenken wat we met mijn moeders tachtigste verjaardag gaan doen.