Sylvia Visser

Echt werk doe je met je handen. Ongemakkelijk vond ik het als mijn hulp hard aan het poetsen was, terwijl ik op mijn luie kont zat. Het nakijken van toetsen en het voorbereiden van lessen dat ik tegelijkertijd deed, voelde voor mij niet als werk. Ik moest ook de handen uit de mouwen steken. Ik vond het lastig mijn hulp te vertellen wat ze moest doen. Wie was ik nu helemaal? Waarom zou ze naar mij luisteren?
               Tijdens mijn eerste lessen vond ik het ook moeilijk de leiding te nemen. Ik begreep mijn leerlingen zo goed. Afspreken met vrienden, je eerste liefde en bankhangen zijn zoveel belangrijker dan de saaie stof op school. Al probeerden mijn leerlingen best weleens een les te saboteren, uiteindelijk was orde ook wat zij wilden. De docent bij wie het altijd een puinhoop is in de klas, is niet de populairste leraar van de school. Moeiteloos vertelde ik mijn leerlingen later wat ze moesten doen. Ik vond het vanzelfsprekend dat ze naar mij luisterden. Ik was de docent en het was mijn taak orde te houden.
               Onlangs betrapte ik mezelf erop dat ik tegenwoordig net zo veeleisend ben tegenover mijn hulp als ik was ten opzichte van mijn leerlingen. Ik verwacht dat mijn hulp doet wat ik van haar vraag, binnen redelijke grenzen. Ze hoeft het trouwens niet te doen, maar dan hoef ik haar ook niet te betalen. Iedereen is vrij om zijn eigen keuzes te maken.