Sylvia Visser

Van de dingen die voorbijgaan, vertellen de stenen me. Ooit stond hier het Energie- en Waterbedrijf. De plaats waar mijn vader als jonge man met veel plezier werkte. Hij was ambitieus, maakte carrière. De wereld lag aan zijn voeten. Hij hield collega’s voor de gek en kon daar jaren later nog gepassioneerd over praten. Hoe hij de wijsvinger greep van een collega die al wijzend een verhaal vertelde. Smakelijk lachte hij om de verbaasde blik die hij vervolgens kreeg. De goedlachsheid had hij van mijn oma.
                Toch vond niet iedereen mijn vader aardig. Zeker niet de wanbetalers die hij liet afsluiten van gas, water en licht. Mijn vader kon hard zijn. Hij was geen gemakkelijke. Dat was zijn werk. Meestal kon hij feilloos vertellen wanneer wanbetalers de waarheid spraken of alleen maar smoesjes ophingen. Bij sommige mensen streek hij dan ook over zijn hart. Een gezin met kleine kinderen zet je immers niet makkelijk in de kou.

Decennia later hielp hij mij met zijn ervaring met wanbetalers. Als puber had ik een bijbaantje in een kledingzaak. Nadat ik veel koopzondagen en extra koopavonden in verband met de feestdagen had gedraaid, bleef mijn salaris uit. Verschillende keren vroeg ik mijn werkgever om mijn geld, maar er gebeurde niets.
                Mijn vader werd woedend bij het horen van dit verhaal. Feilloos analyseerde hij dat het wel slecht zou gaan met het bedrijf. Hij begreep echter niet hoe iemand een zestienjarig kind zo kon behandelen. Zeker niet aangezien het zijn meisje betrof. Eén telefoontje van mijn vader en het geld stond op mijn rekening. Hij wist precies welke knoppen hij moest beroeren. Korte tijd later was de zaak failliet.

Inmiddels is mijn vader er al ruim tien jaar niet meer, maar regelmatig denk ik nog aan hem. De stenen wijzen me niet alleen op de dingen die voorbij zijn, maar ook op al het moois dat ik ermee kan bouwen. Op zijn fundamenten.