Daan van Sloten (1966) is een fervent blogger op haar eigen site en voor het online magazine Verboden voor mannen. Ze zet behoorlijk intieme zaken met humor neer. Ze woont samen met haar hondje. Leiden is haar stad en ook haar vriend waar ze af en toe mee L.A.T., woont daar. Ze houdt van koken, schrijven, muziek meezingen en luisteren, tuinieren en knutselen.
Over overgewaardeerde literatuur
Daan van Sloten
Gastblog
4 juli 2014
Ik lees graag en veel. Romans en thrillers maar ook heel graag reisverhalen waarvan ik in de lach schiet. En vooral waargebeurde verhalen zoals het verhaal van Waris Dirie. Daar geniet ik van en ik leer er veel van. Na jaren veel lezen bekroop mij een vleugje snobisme en besloot ik mij eens aan echte literatuur te wagen. Ik ben tenslotte intelligent genoeg met een IQ van 123, al weet ik niet op welke schaal dat is.
Voor mijn verjaardag vroeg ik dus boeken die als literatuur bekend stonden. En wat smaakte het woord literatuur mij heerlijk en ik verheugde mij om mij aan te sluiten bij de drommen mensen die ermee dweepten.
Ik kreeg boeken, veel boeken! Het eerste boek waar ik smachtend naar wat intellectueler leesvoer aan begon was Woutertje Pieterse van Mutatuli.
Ik worstelde me door de zwaarte van de eerste tien bladzijden heen en wachtte op het verlichte moment dat er een wereld voor me open zou gaan. Het zou heus wel komen!
Ik ergerde me aan de taal, de schrijfstijl en eigenlijk alles. Ik weet het aan het misschien wat gedateerde boek of misschien was ik gewoon niet zo in de stemming, ik legde het weg en pakte het zuchtend weer op.
Ik heb mij door het boek heen gevochten zonder enig leesplezier en zodra ik het laatste woord teleurgesteld gelezen had, smeet ik het boek witheet in een hoek.
Volledig onleesbare rommel! Multatuli moest een verwarde geest gehad hebben en ik greep meteen een Stephen King om bij te komen na het gezeur van Woutertje.
Een paar dagen later begon ik vrolijk aan Een Vlucht Regenwulpen. Mijn goede bui verdween als sneeuw voor de zon. Waarom is literatuur zo zwaarmoedig en deprimerend?
Die zomer had ik toch nog profijt van mijn collectie literatuur. Met alle depressieve ellende heb ik wel acht keer mijn barbecue aan kunnen steken.
Ik weet het, boeken mag je niet verbranden...
Wie bepaalt trouwens wanneer een boek literatuur is? En wat voor mensen zijn het eigenlijk die er zo dol op zijn?
Ik heb later nog wat pogingen gedaan en het enige juiste woord dat ik ervoor kon bedenken was 'schraal'. Geen sappige verhalen maar zware regels die elkaar bijna platdrukken met geen ander doel dan de lezer in dezelfde depressie meezuigen als waar de schrijver onder gebukt gaat.
Nooit, maar dan ook NOOIT meer!