Sylvia Visser

Ken je dat, van die feestjes waarop alleen maar gepraat wordt over baby’s en kinderen? Je krijgt bijna het idee dat de wereld stopt met draaien zodra je kinderen krijgt. Verschrikkelijk. Get a life. Er zijn weinig mensen voor wie ik het over heb om naar zo’n feestje te gaan, maar mijn zusje is er een van. Daarom bezocht ik de babyshower die haar vriendinnen voor haar organiseerden.
                Poepluiers, kinderdagverblijven, de stress van werkende moeders, borstvoeding, kolven, het kwam allemaal aan de orde. Voor de goede zaak hoorde ik het aan. Deze zwangerschap was voor mijn zusje helaas beladen. Bij de 20 weken-echo bleek namelijk dat haar kindje schisis had, in de volksmond een hazenlip. Daarvan bestaan verschillende gradaties, maar hoe ernstig het was, zou pas blijken na de geboorte. Een spannende tijd dus.
                Op dinsdag 22 juli werd mijn neefje Morris geboren, een prachtige baby van 3730 gram. De schisis bleek eenzijdig: lip, kaak en verhemelte zijn aan een kant open. De consequenties daarvan zijn heftig. Borstvoeding lukt niet en ook flesvoeding met een aangepaste speen verloopt moeizaam doordat hij lucht aanzuigt. Daarnaast zal hij minimaal drie operaties krijgen om lip, kaak en verhemelte te sluiten, de eerste al over een half jaar. Arm prulletje.
                Toen ik op de dag van zijn geboorte bij Morris op bezoek kwam, was ik verbaasd. Ik had verwacht dat ik hem lelijk zou vinden, het is tenslotte geen perfecte baby uit een Zwitsal-reclame. Ik vond Morris echter prachtig. Door mijn eigen verwarring heb ik het niet tegen mijn zusje gezegd en dat wil ik bij deze rechtzetten. Ik vind Morris mooi, ondanks dat gapende gat, ondanks die spleet die van zijn lip tot achter in zijn mond loopt. Morris is niet volmaakt. Morris is perfect door imperfectie.