Sylvia Visser

Chagrijnig ben ik omdat de zon niet schijnt. Boos omdat de lucht grijs is. Woedend omdat het waait. En werkelijk furieus omdat mijn kopje op de grond kapot is gevallen. De hele wereld is vandaag tegen mij. Zoveel is me wel duidelijk. Waarom alles en iedereen me in de steek laat, begrijp ik alleen niet. Zo onsympathiek, onwelriekend of ongezellig ben ik toch niet? Ik groet altijd vriendelijk, douche me iedere dag en op een feestje kun je mij er best bij hebben. Dus het is mij een groot raadsel welk onverlaat de elementen tegen mij heeft opgezet.
                Wanneer ik zo’n onredelijke bui heb dat mijn hele omgeving het moet ontgelden, begrijp ik nooit waarom alles mis gaat. En onredelijk vind ik mezelf dan trouwens ook niet. Laten we even wel wezen, ik ben de redelijkheid zelve.  Opeens piept mijn telefoon en meldt in krom Nederlands: ‘De cyclus komt in 2 dag.’ Alles valt op zijn plek. Niet de zon, de wind en de wolken zijn tegen mij. En ook de zwaartekracht heeft het niet op mij voorzien. Een hormonale disbalans waar ik werkelijk niets aan kan doen, veroorzaakt mijn humeur. Iedere maand weer hetzelfde verhaal.
                Een paar dagen voor de menstruatie beginnen de problemen. Mijn klachten hebben zelfs een naam: premenstrueel syndroom (PMS). Behalve de wetenschap dat meer vrouwen dit ervaren, verandert het naamkaartje echter niets aan de situatie. Mijn klachten verdwijnen er niet door en mijn humeur wordt er zeker niet beter van. Ik haat chagrijnig zijn.