Sylvia Visser

Een jaar van vooruitgang werd 2018, wenste ik eind vorig jaar. 2017 had mij zoveel ellende gebracht, het kon haast niet anders dan dat dit een beter jaar werd. Little did I know. Het jaar was nog niet begonnen of ik kreeg griep en een holteontsteking. Maandenlang voelde ik me beroerd, kon de deur niet uit en zat alleen maar op de bank. Mijn spierkracht en conditie holden achteruit in een tempo waarin ik mijn hele leven nog niet heb kunnen rennen.
               In april leken de kaarten zich te keren. Ik was niet meer ziek en begon op een revalidatiecentrum. Al vermoeid van het douchen en aankleden stapte ik in de taxi. Uitgeput begon ik met fysiotherapie, maar ik ging wel; ik wilde zo graag vooruit. Ik ging over mijn grenzen heen en raakte geblesseerd. In plaats van vooruit ging ik achteruit. Ik belandde hele dagen in mijn rolstoel en werd afhankelijk van thuiszorg. Ik voelde me lamgeslagen, even kon ik niet meer vechten. Korte tijd later wist ik me toch te herpakken en knokte om me weer zonder thuiszorg en rolstoel te kunnen redden. Het eerste is gelukt; ik kan mezelf verzorgen. Van de rolstoel ben ik echter nog volledig afhankelijk.
               Met fysiotherapie en in huis heb ik inmiddels de eerste stukken gelopen; dus ook op dat vlak is er vooruitgang. Ik wil de stijgende lijn behouden en heel graag op het revalidatiecentrum blijven. Eind van deze maand moet ik er eigenlijk weg, maar ik hoop dat de revalidatiearts zich bedenkt. Met haar hulp kan ik zoveel meer bereiken dan zonder. Laat mijn wens waarheid worden en 2018 wel een jaar van vooruitgang blijken.