Na een veelbewogen loopbaan in de hectische wereld van de televisie geniet Rob Zwetsloot nu van een welverdiende oude dag. Meer dan dertig jaar bikkelen en buffelen voor radio- en tv-programma's. Hij rust heden ten dage op zijn lauweren en heeft zich teruggetrokken uit het openbare leven. Leeft als een kluizenaar in een spartaans ingerichte woning op een eiland in de stad. Hij houdt een steng dieet, slikt vitamines en vecht vergeefs tegen het verval dat voor ons allen onontkoombaar is.
Maar soms kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Begint het te kriebelen. En dan kan hij het niet laten en tikt een stukje. Gewoon omdat hij het leuk vindt. Een man moet een hobby hebben, nietwaar?
De blonde vrouw en de alleenstaande man
Rob Zwetsloot
gastblog
3 januari 2016
Een verzoek van een twintig jaar jongere, leuk uitziende, spontane, blonde, hoogopgeleide vrouw. Een vrouw die in haar stukjes schrijft over seks, over mannen, over hulpmiddelen. Om een gastblog op haar website te schrijven. Voor een alleenstaande man is zoiets een geschenk uit de hemel. Een droom die uitkomt. Het kan het begin van iets veelbelovends zijn.
De bloeddruk van de alleenstaande man stijgt lichtelijk, en hij voelt de lichamen zwellen terwijl hij het bericht overleest.
Dat is nog eens wat anders dan al die in slecht Engels geschreven e-mail- en Facebookberichten die de alleenstaande mannen ontvangen uit verre landen van gekleurde dames met exotische namen. Die zijn slechts uit op de centjes van die alleenstaande mannen.
Nee, dan zo'n bericht van een jonge blondine, met een oer-Hollandse naam. Dat roept bij een alleenstaande man beelden op van knisperende lakens, blote lichaamsdelen, lange nachten, onverwachte avonturen, romantiek, intimiteit, harde seks. Voor de alleenstaande man is dat vrijwel altijd te lang geleden. Al was het gisteren.
En de alleenstaande man denkt aan vroeger. Hoe het begon met de ontdekking van het verschijnsel ‘vrouw’. Aan het vriendelijk verzoek iets te schrijven in het poëziealbum van een buurmeisje of dochtertje van mamma's vriendinnen. Iets originelers dan "Ik vint jouw liev" wist de alleenstaande man dan niet te bedenken. Nog niet wetend dat hij nooit op een betere openingszin zou komen. De alleenstaande man wordt overweldigd door nostalgie bij die gedachte, en denkt terug aan het doktertje spelen als kind, het vader en moeder spelen, de eerste kalverliefde, de jeugdvriendinnetjes, de hele mikmak. Tot en met huwelijk en vechtscheiding.
En de alleenstaande man vraagt zich af hoe het toch ooit zover met hem heeft kunnen komen.
Alleen en in een midlifecrisis. Ongelukkig, eenzaam, en zich hopeloos verloren voelend.
En dan komt er een simpel berichtje op de computer van de eenzame man. Een engel die licht brengt in de duisternis. Hoop. "Zou jij het misschien leuk vinden om ook een keer een gastblog van circa 300 woorden over een onderwerp naar keuze te schrijven? Ik zou het erg leuk vinden als je het wilt doen. Groeten, Sylvia"
Ik ken talloze alleenstaande mannen die dromen van zo'n bericht. Maar helaas, het verzoek bereikte mij. En ik kan al die dromen achterwege laten. Ik heb al een vriendin. Blond, hoogopgeleid, spontaan, sportief. Daarom is het misschien verstandig niet in te gaan op het verzoek van Sylvia en mijn hoofd op hol te laten brengen door allerlei onuitgesproken beloftes. Maar ben ik zo verstandig?