Sophie Dijkgraaff (1964) schrijft columns en korte verhalen die te vinden zijn op haar website. Van haar hand verschenen in 2014 de gedichtenbundel 'Momenten' en de columnbundel 'Onderweg'.
Schoolfoto
Sophie Dijkgraaff
gastblog
11 april 2014
Soms heb ik even geen inspiratie voor het schrijven van een column. Zelfs gesprekken die ik opvang, brengen mijn schrijverspen niet tot leven. Wat mij wel helpt? Boeken lezen van Simon Carmiggelt of Martin Bril. Voor de laatste heb ik vandaag gekozen. Op schoot ligt zijn bundel met de titel De mooiste dochters van de hele wereld.
Nu heb ikzelf geen kinderen, dus is het voor mij moeilijk te bepalen of hij inderdaad de mooiste dochters van de hele wereld heeft. Mogelijk waren die van mij mooier. Maar bij gebrek aan vergelijkingsmateriaal denk ik terug aan mijn eigen jeugd. Uitgesloten is mijn periode in de wieg en luiers. Daar herinner ik me niets van. Wat wel in me opkomt, het maken van schoolfoto’s. Het drama dat zich tot de middelbare school elk jaar voordeed. Mijn eerste schoolfoto werd gemaakt op de kleuterschool. De juffrouw had een thema aan het evenement verbonden. Alle kinderen moesten opdraven als sprookjesfiguren. Nu hielp het niet dat mijn moeder – over de doden niets dan goeds – weinig fantasie had. Dus werd ik de dag des onheils naar school gestuurd in mijn normale kleren. Als verkleeditems had ik een mandje versierd met viooltjes en een rode zakdoek op mijn hoofd. U raadt het, ik was… Roodkapje!
Daar stond ik tussen prinsesjes, prinsjes, kabouters en wat al niet meer.
U moet weten, ik was niet populair op de kleuterschool – en dat is later niet veranderd – dus werd ik als een van de laatsten binnengeroepen om vastgelegd te worden op de kiek. Ongemakkelijk nam ik plaats in de daarvoor bedoelde stoel. (Overigens, mijn zus heeft dezelfde foto, alleen staat zij er dan op.)
‘En nu lachen,’ gebood de fotograaf toen ik eenmaal een pose had aangenomen.
Het lukte me niet. Ik schaamde me dood. Dat de viooltjes, door het lange wachten, ook de pijp aan Maarten hadden gegeven, hielp niet echt.
‘Kom op, lach eens even, Sophie,’ moedigde de juffrouw aan. U snapt, het is niets geworden. In mijn fotoalbum prijkt al jaren een foto van Roodkapje met zuur gezicht. Tja, schoolfoto’s.
Het mooie van jeugdherinneringen is dat zelfs vervelende ervaringen een gouden randje krijgen als je ouder en milder wordt. Toen was ik nog jong, het leven wachtte…