Sylvia Visser

De overtuiging groeit iedere dag. De convictie dat grootsheid zal volgen als ik puur blijf, gevrijwaard van kapitalistische verlangens. Ik moet nederig blijven als Socrates. Sober leven als een kluizenaar. De verstilde schoonheid die ik vind in afzondering brengt me rust en vrede. Ik zal slagen. Ik zal gelezen worden. Mensen zullen verdwalen in werelden die ik schep met mijn scherpe pen.

 

De motor loopt op rode wijn en sigaretten. Gedreven door een diepe innerlijke noodzaak om te schrijven wat ik schrijf. Los van tijd en ruimte zweef ik door het luchtledige. De rook van mijn sigaretten hangt doodstil in mijn armoedige studioappartementje met hoeken waar ik me niet verstoppen kan. Tweedehands meubels, goedkoop laminaat en witte muren zonder versieringen. Ik schrijf op een oude laptop. Dat is mijn raam naar de buitenwereld maar ik zie slechts de reflectie van mijn eigen gedachten.

 

In het schemerduister word ik gadegeslagen door een pluizig roofdiertje. Mijn trouwe kameraad die altijd zwijgt. Zijn nageltjes krassen op het laminaat als hij jaagt op stukjes gedroogd kippenvlees die ik voor hem koop. Als hij verzadigd is, gaat hij terug slapen in een hoekje waar hij zich veilig waant. Ik benijd hem. Zijn rust, zijn vertrouwen, zijn vermogen om naar me te kijken zonder oordeel.

 

Schrijvers zijn noodgedwongen slaven geworden van de commercie. Heleen van Royen, Saskia Noort en Susan Smit zijn schijnbaar boegbeelden van de hedendaagse literatuur en klagen vanuit hun grachtenpanden over mensen die illegaal hun werk lezen. Wees godverdomme blij dat je gelezen wordt en neem je publiek niet kwalijk dat ze jullie graag willen lezen. Wees dankbaar voor het podium dat jullie krijgen om te sletten voor de letteren.

 

De wereld verandert altijd. Het leven is een dynamisch proces en men kan kunst en leven niet los van elkaar zien. Elan vital drijft de schrijver in de armen van de duisternis waar hij verdwalen zal. Zijn reisverslag is zijn erfenis. Zijn leven is zijn kunst.