Sylvia Visser

Smoesjes, smoesjes en nog meer smoesjes. Altijd weer een smoesje om niet te hoeven schrijven. Te druk met mijn verhuizing (nummer 1). Te zeer opgeslokt door mijn scheiding. Veel te druk met ziek zijn. Weer te druk met mijn verhuizing (nummer 2). Wederom te druk met ziek zijn (de zoveelste keer). Veel te druk met revalideren (al sinds ik smoesjes zoek). Wachtend op betere tijden om te gaan schrijven (de 936e keer). Mijn leven slijt ik met druk zijn, ziek zijn, revalideren en wachten. Wachten waarop?

 

Tot enkele jaren geleden bood schrijven me een perfecte uitlaatklep. Ik kon mijn zinnen verzetten. Heerlijk wegdromen waarover of waarheen ik maar wou. Nu ontsnap ik niet uit deze afschuwelijke werkelijkheid, maar ik blijf erin hangen tot er vanzelf iets verandert. Waar onderweg ben ik zo afwachtend geworden? Waardoor of door wie ben ik zo lamgeslagen? Ik weet het niet. Misschien een combinatie van factoren. Duidelijk lijkt me wel dat ik degene ben die er iets aan moet veranderen. Een ander komt dat niet voor me doen. Ik moet het geluk weer terugvinden, alhoewel dat me zo’n enorme opgave lijkt dat ik me direct weer lamgeslagen voel.

 

Dus ik ga maar eens klein beginnen. Schrijven maakt me blij, dus vanaf nu weer iedere week een woensdagblog. Het leuke is dat het niet alleen mij blij maakt, maar ook mijn lezers. Mensen vinden herkenning, afleiding, krijgen een lach op hun gezicht. En de reacties die ik krijg, maken mij vervolgens weer blij.