Sukkels en pesters
blog
10 december 2014
Een Facebookvriendje van me, een middelbare scholier, maakt zich hard tegen pesten. Dat raakt me. Mij lijkt dat je als puber wel genoeg hebt aan je eigen onzekerheden, maar hij zet zich belangeloos in voor anderen. Petje af.
Zoals zovelen ben ook ik als kind gepest. Ik zat in groep 8 en als enige van mijn klas kreeg ik een vol vwo-advies en scoorde ik 550 op mijn cito-toets. Ik kan je vertellen dat dat niet goed is voor je populariteit. Nu had ik ook nog eens de pech dat onze onderwijzer ziek werd. De ene invaller die de klas niet aankon, volgde de andere op. Bij gebrek aan leiding transformeerden mijn schattige, twaalfjarige klasgenoten als Gremlins tot heuse monsters. Ik werd geplaagd, gepest, bespuugd en uitgescholden. Op de middelbare school achtervolgde het pesten me en na een paar jaar geloofde ik zelf ook dat ik niet leuk was.
Tot ik in de derde klas bleef zitten. Ik was flink aan het puberen, hing stoer met vrienden rond op basketbalveldjes, kreeg mijn eerste vriendjes en in plaats van negens en tienen haalde ik eenen en tweeën. Opeens was ik niet meer een van de sukkels, maar mocht ik in de pauze bij het populaire groepje staan. Met het downgraden van mijn cijfers had ik mijn sociale status flink geüpgraded.
Alhoewel ik dus heel goed weet hoe het is om gepest te worden, kijk ik wel eens vol verwondering naar televisieprogramma’s over pesten. Tien of twintig jaar na dato zijn sommige mensen nog steeds verbitterd door wat hen overkwam. Je zou het deze slachtoffers gunnen dat ze hun pesters konden vergeven. En niet eens omdat de pesters, toen ook nog maar kinderen, het verdienen. Maar omdat ze het zelf verdienen. Zodat ze verder kunnen met hun leven. En de moraal van dit verhaal? Blijf een keer zitten, dat is goed voor je populariteit. Of zou ik nu boze ouders over me heen krijgen?