Sylvia Visser

Als iets te mooi lijkt om waar te zijn, dan is het dat meestal ook. Ik was nog maar net op zoek naar een huisje in Den Bosch of ik ontmoette iemand in de kroeg (waar anders) die me een leuk appartementje aanbood. Ik kon mijn oren niet geloven. In gedachten was ik de verhuizing al aan het regelen.
                Afgelopen maandag kon ik er terecht voor de bezichtiging. Ik reed dus het halve land door naar mijn toekomstige appartementje in de stad van mijn hart. Het bleek inderdaad precies zo geweldig als ik me had voorgesteld. Klein, maar genoeg ruimte voor mij alleen. Vlakbij het centrum, winkels op loopafstand, schitterend uitzicht. Te mooi om waar te zijn! En dat bleek inderdaad het geval. De verhuurder had zich enkele honderden euro’s vergist in de huurprijs.
                Gedesillusioneerd verliet ik het appartement en de onzekerheid vloog me weer naar de keel. Vind ik wel een leuk huisje? Red ik het wel alleen? Ik realiseerde me dat het de eerste keer wordt dat ik alleen zal wonen. Sinds ik mijn ouderlijk huis heb verlaten, heb ik in een studentenhuis gewoond, op een cruiseschip gewoond, samengewoond, maar alleen heb ik nog nooit gewoond. Natuurlijk, ik ben een grote meid, dus ik zal het heus wel redden. Ik weet nu alleen nog niet zo goed hoe.
                Voorlopig hoef ik me daar echter nog geen zorgen over te maken, want Den Bosch kent net als de meeste andere steden jarenlange wachtlijsten voor betaalbare huurwoningen. Alhoewel het ook anders zou kunnen lopen. Een kwart van de sociale huurwoningen gaat weg via loting en aangezien ik geen geluk heb in de liefde… Of ik ontmoet weer een verhuurder in de kroeg, hopelijk een die wel in staat is zijn eigen huurprijzen te onthouden.