Sylvia Visser

‘Als jij je lichaam wilt verminken, dan doe je dat maar als je achttien bent’, reageerde mijn moeder toen ik zei dat ik graag een tatoeage wilde. Dus dat deed ik, gehoorzame puber als ik was. Om de een of andere reden was mijn moeder toch niet blij toen ik kort na mijn achttiende verjaardag thuiskwam van de tattooshop. Ik vraag me nu nog af waarom niet.
                Niet veel later bezocht ik de shop nog een keer en kwam thuis met een tongpiercing. Mijn moeder zag het met lede ogen aan. Eenmaal aan het werk mocht ik de tongpiercing niet dragen, omdat het niet representatief zou zijn. Maar aangezien ik tegenwoordig geen werkgever meer heb die me kan vertellen wat wel of niet te doen, is er geen enkele reden om geen tongpiercing te dragen. Voor het eerst sinds jaren ging ik daarom weer naar de tattooshop. Ik stapte binnen in een kleine ruimte vol met grote, getatoeëerde en gepiercete mannen. Alle blikken gingen mijn kant op. De man achter de balie vroeg wat ik kwam doen. Bij mijn antwoord dat ik een afspraak had voor een piercing, trok hij zijn wenkbrauwen op: ‘Toe maar, dat is lef hebben.’ Alle getatoeëerde en gepiercete mannen lachten met hem mee.
                Ik ben wel wat gewend, dus ik laat me niet zomaar gek maken. Na een luid ‘Ja, ik begrijp het vooroordeel’ verstomde het gelach. De stoere, getatoeëerde man achter de balie voelde zich opeens wat ongemakkelijk en stotterde dat het daar niet om ging, dat het heel normaal was en dat iedereen daar was voor een piercing. Whatever. Bij een volgende klant herhaalde zich het tafereel. Weer trok de man achter de balie overdreven zijn wenkbrauwen op. Nu schudde ik afkeurend mijn hoofd en trok mijn wenkbrauwen op om deze man die zijn eigen klanten uitlacht. Dit keer had ik de lachers op mijn hand. Bij mijn vertrek bond de man in en groette mij overdreven vriendelijk. Hoofdschuddend dacht dit tutje met tattoo en tongpiercing : ach ja, ruwe bolster, blanke pit.