Sylvia Visser

Maandenlang was ik druk op zoek naar een geschikt huis. Een plek waar ik met mijn rolstoel goed uit de wielen zou kunnen. Ik nam onder meer contact op met de gemeente Den Bosch in de hoop dat die me aan een aangepaste woning kon helpen. Maar nee, ik kwam niet in aanmerking voor een rolstoelgeschikt huis. Ik was namelijk geen inwoner van Den Bosch. Ik kon maar beter in mijn oude woonplaats blijven.

Mij leek niet dat een gemeenteambtenaar mij ging vertellen waar ik moest gaan wonen. Ik wilde in de buurt van mijn familie wonen, ook omdat ik een sociaal vangnet heel hard nodig heb gezien mijn slechte gezondheidstoestand. Dus ik bleef zoeken naar een huis in Den Bosch. Uiteindelijk vond ik mijn droomhuis in een ruim opgezette, groene wijk aan de Maas. Een rijtjeshuis waar ik niet naar binnen kon door de hoge drempel en waar ik niet naar boven kon zonder traplift. Maar voor praktische problemen zijn oplossingen. Ik vroeg de gemeente mijn huis aan te passen voor mij. Dat leek me geen punt. Nu was ik immers wel inwoner van de gemeente 's-Hertogenbosch.

Maar nee, huizen aanpassen deed de gemeente niet. Den Bosch kon mij als inwoner van de gemeente wel een aangepaste woning aanbieden. Bureaucratie ten top ... Ik was inmiddels verliefd geworden op mijn huis en wilde er sowieso gaan wonen. Ik verkocht mijn auto en kocht van dat geld een traplift. Waar een eigenwijze schrijfster is, is een weg.