Sylvia Visser

Urenlang oeverloos gezwets over… ja, dat weet niemand eigenlijk. Die eindeloze vergaderingen mis ik niet. Net als de enorme pakken nakijkwerk. De stapels toetsen en kratten vol boekverslagen. En dat terwijl ik niet eens een hekel had aan corrigeren. Wat ik echter wel afschuwelijk vond, was de gigantische hoeveelheid proefwerken en werkstukken die ik moest nakijken. De werkdruk in het onderwijs mis ik zeker niet. Die is vaak zo hoog dat zelfs de dingen die je graag doet, een belasting worden.
                Ik hield van mijn vak. Van mijn leerlingen. Nou ja, van de meeste dan. Van het geven van de lessen. Van het ontwikkelen van lesmateriaal. Van het maken van gedegen toetsen. Van de gesprekken met mijn leerlingen. Individueel of klassikaal. Vakinhoudelijk of over iets persoonlijks. Ik genoot ervan leerlingen uit te dagen. Ze aan het denken te zetten. Nuance aan te brengen in hun gedachten.
                Ik mis de drukte op school. Het rennen door de gangen, waarvoor ik de leerlingen natuurlijk streng terechtwees. Ik mis de bijdehante opmerkingen in de les. De leerlingen die me in vertrouwen namen over iets wat ze bezighield. Meisjes die om advies vroegen over typische vrouwendingen. En ik mis ook het praatje met collega’s. Toch is lerares wat ik nooit wilde worden. Want zeg nou zelf: geen enkel kind wil zijn ouders achterna en geen leerling zijn docenten. Lerares is wat ik nooit had willen worden, maar zeker nooit had willen missen