Sylvia Visser

Soms vind ik mezelf zo zielig, dan mag ik van mezelf roken en te veel drinken, dan hoef ik van mezelf niet te sporten of de hond uit te laten, dan mag ik me even wentelen in zelfmedelijden. Nou ja, even… ik vertoon dit gedrag nu al maanden. Waarom ik mezelf dat toesta? Ik kan het je niet vertellen. Ik begrijp heus wel dat het niets oplost.  
                Dergelijk gedrag is natuurlijk voor niemand goed. We weten allemaal dat je er kanker van kunt krijgen of hart- en vaatziekten of longproblemen. Let wel: kunt krijgen. Het hoeft dus niet. Je opa is tenslotte negentig geworden terwijl hij altijd heeft gerookt. Een goede manier om het weg te redeneren.
                Voor mij echter zijn de negatieve gevolgen van zulk destructief gedrag niet hypothetisch. Bij mij heeft het direct effect op de MS. Het is zelfs zo erg dat staand een sigaretje (schreef zij liefkozend) roken er voor mij niet meer in zit. Dan zak ik letterlijk door mijn hoeven. Maar is dat voor mij reden om nooit meer een sigaret te roken? Nee, dat is voor mij reden om nooit meer staand een sigaret te roken.
                Oplossen doet het natuurlijk niets. Opluchten daarentegen soms wel. Het is net als met een kater van de drank. Niets heerlijker dan een hele dag niets te hoeven van jezelf, om zonder schuldgevoelens een dag lang op de bank films te kunnen kijken. Alleen een beetje jammer dat de kater in mijn geval wat langer blijft hangen. Misschien toch maar stoppen met de zelfdestructie? Ik denk er nog even over na.