Sylvia Visser

‘De kerk roept het over zichzelf af door het celibaat!’

De pastoor glimlacht. ‘Waarom denk je dat?’

‘Iedere gezonde vent heeft toch behoefte aan seks.’

‘Ja, dat denk ik ook.’

Bram schiet in de lach. ‘Waarom bent u dan pastoor geworden?’

‘Op die vraag wil ik je best een keer antwoord geven, maar niet nu. Ga eerst eens verder met je verhaal.’

 

‘Nou, als je dan geen vrouw mag hebben, terwijl je wel seks wilt. En er zijn bijvoorbeeld wel misdienaars voorhanden. Ja, een en een is twee.’

‘Ik volg je niet.’

‘Nou, dan pak je toch een misdienaar om seks mee te hebben. Zo’n lekker jong knulletje, zeg maar.’

‘En waarom denk je dat priesters wel seks zouden mogen hebben met kinderen?’, vraagt de pastoor.

‘Ja, dat weet ik niet! Vraag dat aan die priesters.’

‘Ik word er natuurlijk ook boos om als ik erover nadenk’, zegt de pastoor.
‘Ja?’
‘Ja. Begrijpen doe ik die priesters ook niet. Maar ik denk niet dat je de Kerk als geheel daar verantwoordelijk voor mag houden.’
‘Hoezo niet?! Het zijn mensen van de kerk!’, roept Bram boos uit.
‘Dat is waar, maar de Kerk bestaat uit veel meer mensen. Ik denk dat het niet redelijk is al die mensen verantwoordelijk te houden voor de daden van een enkeling.’
‘Noem dat maar een enkeling. Het is jarenlang structureel gebeurd.’
‘Dat wil ik ook helemaal niet goed praten. Helaas bestaat de Kerk uit zondaars.’
‘Hè hè. Eindelijk iets waar we het over eens zijn.’