Sylvia Visser

Weg rust! De zon schijnt. De vogels fluiten. Een zwoel briesje laat de bladeren van de bomen ritselen. Ze fluisteren in mijn oor. Deze rust is rijkdom. Vroem! Opeens zet de buurman zijn grasmaaier aan. Ik wens dat het zondag is.
               Voor ik in Bunschoten kwam wonen, begreep ik niets van de zondagsrust. Ik vond het onzin. Voor mij was een zaterdag niet anders dan een zondag. Het enige verschil was dat de meeste winkels op zondag niet open waren, maar dat had van mij best gemogen. Eerlijk gezegd ben ik er nog steeds niet principieel op tegen dat er op zondag gewerkt wordt. Bovendien waardeer ik het als de pizzakoerier mijn eten serveert in de tuin of wanneer een ober mij voorziet van een ijskoud biertje op een terras. Toch ben ik na meer dan tien jaar wonen in het gereformeerde Bunschoten wel gesteld op mijn zondagsrust. Ik vind het fijn dat de buurman op zondag zijn gras niet maait, de buurvrouw haar huis niet stofzuigt en de overburen hun woning niet verbouwen.
               Op een doordeweekse dag in de tuin verlang ik naar de zondagsrust. Geen grasmaaiers, hamers of stofzuigers. Alleen de blaadjes ritselend in de wind, de vogels die ieder hun eigen lied zingen en de zon die alles verwarmt. Ik pleit voor zeven dagen per week zondagsrust.