Sylvia Visser

 ‘Jou had ik nou echt nooit meer willen zien!’ Beteuterd keek ze me aan. Scherp als glasscherven zijn mijn woorden en pijnlijker dan een knal van Regilio Tuur. Keihard kan ik zijn. Maar ik meen wat ik zei. Ik had haar niet meer willen zien. Ik wilde het de rest van mijn leven zonder fysiotherapeut redden.
               Toch is nu al mijn hoop op haar gevestigd. Natuurlijk moet ik zelf mijn oefeningen doen, maar ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen. Werkelijk alles is slecht momenteel: mijn conditie, mijn spierkracht, mijn coördinatie, mijn balans. Mijn therapeut vroeg wat ik wil bereiken. Dat is simpel: ik wil alles weer kunnen. Ze lachte. ‘Je bent de afgelopen jaren geen spat veranderd.’ Ik realiseer me natuurlijk dat de kans op volledig herstel niet zo groot is. Maar ik leg de lat graag hoog. Als ik het dan niet red, heb ik altijd nog meer bereikt dan wanneer mijn ambities kleiner waren geweest. Never settle for a B instead of an A.
               Mijn eerste doel is autorijden. Ik durf het nu niet goed, doordat ik alle vertrouwen in mijn lichaam kwijt ben. Voor de feestdagen weer zelfstandig een boodschapje doen is mijn streven. Dus wil ik mijn rollator in en uit de auto kunnen tillen om  vervolgens  naar de winkel te tuffen. Ik ben heel tevreden als dit me lukt, maar daarna wil ik nog veel meer. Mijn fysio is pas van me af als ik over de revalidatieafdeling van het ziekenhuis loop zonder rollator op hakken.