Lees ook:
Iets met een ezel en een steen
blog
31 oktober 2018
Met mijn handje duwde ik de pot weg vanuit de kinderstoel. Mijn vader had er lol in de pindakaas keer op keer onder mijn neus door te halen, je reinste kindermishandeling. Geblinddoekt kreeg ik op een kinderfeestje een lepel pindakaas in mijn mond. Ik begin weer te kokhalzen als ik eraan denk. Of aan die verjaardag waarop ik chocolade pinda’s at in plaats van chocolade rozijnen. Jarenlang wist ik alleen maar dat ik pinda’s heel erg vies vond; ik dacht dat ik me aanstelde.
De huisarts testte mij bij het horen van dit verhaal: ik bleek allergisch voor pinda’s. Ook ontdekte de dokter dat ik overgevoelig was voor soja, maar daar had ik zelf nooit iets van gemerkt. Dacht ik. Oké, de sojasaus van de Japanner vond ik smerig, maar met wat mierikswortelcrème erdoor was het best te doen. Toch besloot ik na het allergieonderzoek geen soja meer te eten. Ik gaf mijn dieetwensen door in restaurants en checkte alle verpakkingen in de supermarkt. Lastig, maar met een soja- en pinda-allergie viel best te leven. Ik had alleen nog nooit van sojabloem gehoord en nu blijkt dat de bakker zijn koekjes ermee bakt. Ook zit in de mayonaise van de cafetaria soja, nooit aan gedacht aangezien ik in de supermarkt mayo zonder soja koop.
Nu weet ik hoe het komt dat ik me al tijden niet goed voel. Dat ik keer op keer ziek ben. Dat oude MS-klachten opspelen. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Dit had ik eenvoudig kunnen voorkomen. Gelukkig weet ik het nu en in de toekomst neem ik geen risico meer; iets met een ezel en een steen. Ik hoop dat ik me over een tijdje eindelijk weer eens goed voel en bid dat de verergerde MS-klachten verdwijnen.