top of page
Eet een pissebed

Lees ook:

Op sterven na dood
Eet een pissebed

​blog

17 juni 2015

Blaffend houd ik mezelf uit mijn slaap. Mijn keel kriebelt, mijn longen zitten vol slijm en mijn neus vol snot. Zo genoeg onsmakelijke details?  Bottom line: ik word gek van de hooikoorts. Nog nooit heb ik er zoveel last van gehad als dit jaar. Ik had niet gedacht dat ik het ooit zou zeggen, maar van mij mag het wel eens flink gaan regenen.
                De eerste hooikoortsklachten kreeg ik in de brugklas tijdens een schoolreisje. Met wat klasgenoten zat ik in het zonnetje in het gras. Mijn ogen begonnen te prikken, ik snotterde en niesde en ik was moe. In de bus terug naar school zongen de andere leerlingen liedjes en ze aten stiekem chips, terwijl ik zielig tegen het raam aan hing. Weer thuis besloot ik naar de huisarts te gaan. Mijn dokter van de oude stempel luisterde naar mijn verhaal. Hij was het met me eens, best mogelijk dat ik een pollenallergie had. Op meer dan wat begrip kon ik echter niet rekenen. Hij wenste me sterkte en ik stond weer buiten. Waarom had ik ook alweer de moeite genomen om naar het spreekuur te komen?
                Tegenwoordig zijn er echter veel betere remedies. Zo schijnt het bijvoorbeeld te helpen om een half uur lang innig met iemand te kussen. Ik zoek nog een vrijwilliger. ‘Eet een pissebed’ is misschien wel de mooiste tip die ik heb gekregen. Moet ik hem dan grillen, bakken, koken of stomen? Of misschien rauw eten, ‘raw’ is tenslotte de mode. En levend verorberen of kan ik hem beter eerst onthoofden? Of is het erg sadistisch om daarover na te denken?

  • Grey Facebook Icon
  • Grey Twitter Icon
  • Grey LinkedIn Icon

© 2013 - 2024 Sylvia Visser All rights reserved

bottom of page