Sylvia Visser

De tranen lopen over mijn wangen, terwijl ik dit schrijf. Alles komt weer boven. Hoe ik mijn studie Nederlands cum laude afrondde. Hoe mijn teammanager mij een talentvolle, jonge vrouw noemde. Hoeveel ik van mijn vak hield. Van het voorbereiden en geven van de lessen. Van het ontwikkelen van lesmateriaal. Van de gezelligheid met collega’s. En vooral van mijn leerlingen. Van hun grappen, hun gevatheid en zelfs van hun wangedrag. Van de persoonlijke gesprekken die ik met ze voerde. De verhalen die ze me vertelden over hobby’s, bijbaantjes, vriendjes, maar soms ook over problemen thuis. Wat hield ik veel van mijn leerlingen.
                Meer dan een mooie herinnering aan een ander tijdperk is het nu echter niet. Deze week is er definitief een streep onder die periode gezet. Ik werd herkeurd door UWV en ben nu 100% afgekeurd. Volledig ongeschikt om te werken, dat komt wel even binnen. Inmiddels heb ik bijna zeven jaar de diagnose ‘MS’. Wat had ik deze magere jaren graag overgeslagen. De onzekerheid, de ellendige, medische onderzoeken, de ziekenhuisopnames, de klap van de diagnose. Maar ook het afscheid van mijn gezondheid, van mijn collega’s, mijn leerlingen, mijn werkende leven. Het traumatische afkeuringstraject waarin je keer op keer moet verdedigen dat je ziek bent, moet uitleggen dat je je niet aanstelt. Moet verantwoorden dat je niet kunt werken, terwijl je niets liever zou willen. Steeds weer geconfronteerd worden met wat je allemaal niet kunt.
                Toch is ook deze tijd nu voorbij, al kan ik het nog niet geloven. Een nieuwe fase in mijn leven breekt aan. Het begin van de rest van mijn leven, waarin ik wil kijken naar wat ik allemaal wel kan. Hopelijk komen er heel veel vette jaren vol schrijven, veel liefde en misschien zelfs wel met kinderen. Al jarenlang mijn allergrootste wens.