Sylvia Visser

Het is weer tijd voor een revalidatieblogje. En deze keer heb ik goed nieuws. Ik heb een nieuwe mijlpaal bereikt in het revalidatieproces. Voor het eerst sinds meer dan een jaar ben ik naar een vriendin in Eindhoven geweest. Zo’n lange afstand, vijf kwartier met de auto, had ik al die tijd niet meer zelf gereden. Dus een beetje spannend vond ik het wel. Nergens voor nodig, zo bleek achteraf. Ik ben prima in staat zo’n eind te rijden.
                Om het makkelijk te maken woont mijn vriendin op de vierde verdieping zonder lift. Tegen het lopen van al die trappen zag ik nog het meest op. Tot mijn eigen verbazing had ik me echter ook wat dat betreft druk gemaakt om niks. Ik ben al pratend en lachend met mijn vriendinnen de acht trappen opgelopen. En eenmaal boven was ik zelfs niet buiten adem en had nog energie over. Ik denk dat ik nu dus wel kan stellen dat mijn conditie in orde is.
                Nou is dit me allemaal niet vanzelf gelukt. Ik werk er hard voor. Vier ochtenden per week besteed ik aan sporten en dat terwijl ik niet eens van sporten hou. Zeven dagen per week wandel ik met de hond. En geloof mij, als je zo zou lopen als ik, zou je ook dat niet voor je lol doen. Maar ik heb mijn doel helder voor ogen: ik wil mijn leven terug. Ik wil alles weer kunnen zonder hulpmiddelen (waarom zou  ik de lat laag leggen?) En om dat te bereiken wil ik doen wat in mijn macht ligt. Nu mijn conditie in orde is, wordt het tijd de focus te verleggen naar het vergroten van mijn loopafstand en het verbeteren van mijn balans. Zodat ik die rollator eindelijk eens kwijtraak. Zodat ik weer alles kan zonder dat-rotding-dat-toch-wel-erg-handig-is.