Sylvia Visser

Nee?! De tranen rolden over mijn wangen. Mijn in een jaar tijd opgebouwde, sociale leven stortte binnen een seconde ineen. Wat moest ik nou? De mensen die ik had leren kennen, zou ik nooit meer zien. Ik was helemaal alleen in Roermond. En de kerkklokken hadden mij nog wel zo duidelijk geroepen die eerste zondag in mijn leven in Roermond. Het was een teken: in de Heilig Hartkerk moest ik zijn. Had ik het dan toch verkeerd begrepen?

 

In het vervolg zou er geen mis meer zijn om twaalf uur. Mijn mis verviel. Ik was er juist zo blij mee, want de mis van tien uur was voor mij niet haalbaar. Doordat ik afhankelijk ben van zorg, duurt alles bij mij lang en ik wilde niet om zes uur ‘s ochtends opstaan met het risico dat ik de mis van tien uur alsnog niet zou halen. Dan maar naar een andere kerk waar de mis later begon. Daar kon ik echter opnieuw beginnen een sociaal leven op te bouwen. Dat wilde ik niet, dus ik appte de pastoor of de missen van tien en twaalf uur niet samengevoegd konden worden in een mis om elf uur. Dan had de pastoor echter andere plannen. Dat die grote kerk met de huidige energiekosten niet langer twee keer opgestookt zou worden, begreep ik ook wel. Money rules the church.

 

Met om zeven uur opstaan, hulp van de zorg en een deel van mijn activiteiten skippen wist ik de mis van tien uur te redden. De mis was veel drukker bezocht dan die van twaalf uur en ik zou daarna ook nog wat aan mijn dag hebben. Na afloop werd er koffie geserveerd en sprak ik heel veel mensen: jongeren, ouderen, kleine kinderen en alle leeftijdsgroepen daartussenin. Ik stond weer midden in de maatschappij, midden in het leven. Niets gebeurt voor niets.