Sylvia Visser

Twintig jaar lang zijn we elkaar uit het oog verloren, maar mijn vriendin vond mij terug op Facebook. We zaten bij elkaar in de klas op de basisschool en samen deden we onze Eerste Heilige Communie, het absolute hoogtepunt in een katholiek meisjesleven. Maandenlang oefenden we op school de liedjes. Sommige zal ik nooit vergeten. ‘Een lied rond de tafel van Jezus in een zaal. Een lied rond de tafel van ’t laatste avondmaal. Daarvan wil ik zingen een liedje keer op keer. En ik deel er de dingen en alles smaakt naar meer.’
                In die klas beleefde ik mijn eerste verliefdheid. Ik durfde niet bij hem in de buurt te komen, maar ik nodigde hem wel als enige jongen uit voor mijn verjaardagsfeestje. Ik kon hem geen stomme, roze meisjesuitnodiging sturen, dus zocht ik thuis een geschikte ansichtkaart. Ik vond een prachtige met een schip en daarop schreef ik zijn naam. Tot mijn grote blijdschap vond hij de afbeelding zo mooi dat hij hem aan al zijn vriendjes toonde. Helaas kwam hij niet op mijn feestje en liet zelfs niks horen. Ik leerde meteen hoe onbehouwen mannen kunnen zijn.      
                Samen met mijn vriendin rookte ik mijn eerste sigaret. Zij was veel stoerder dan ik, dus ze had al weken eerder voor het eerst gerookt. Toen ze mij er een aanbood, durfde ik niet. Maar uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid het van de angst. Bovendien wilde ik net zo stoer zijn als zij. Haar dochter heeft nu bijna onze leeftijd van toen, maar die schijnt haar moeder alles te vertellen. Onze moeders hebben vast ook geloofd in de eerlijkheid van hun brave dochters. Tja, alles smaakt naar meer.